Gistermiddag fietsen we nog even naar het stadje Carnac en bezoeken we de plaatselijke VVV en scoren een aantal fietsroutes.
Met Carnac-Plage (strand) is Carnac ook een herstellingsoord met een gezond klimaat, alsmede het centrum van thalassotherapie. Als je 300 à 500 meter de zee in loopt, sta je, bij laag water, nog altijd slechts tot de borst in het water.
Het ontbreekt Carnac aan een haven en alle boten worden dan ook de kant op gesleept, iedere dag weer. Op de achtergrond de zeilschool, waar zojuist nieuwe kandidaten aankomen.
Bij Le Bourg, op de top van de heuvel, staat een imposante kerk. Alleen kunnen we er niet in omdat binnen een begrafenis wordt gehouden.
Vandaag gaat het naar de “Menhirs” waar Carnac om bekend staat. Je hebt een aantal velden, die de namen dragen als Le Menec en Kermario.
In totaal staan hier nu nog ruim 2600 van de oorspronkelijke naar schatting 11.000 stenen. Het is werkelijk indrukwekkend als we de ruim 1 1/2 kilometer er langs fietsen. Stonehenge wordt, in vergelijk, een zielig hoopje stenen. Er wordt trouwens onderscheid gemaakt tussen alleenstaande stenen, zoals hier in Frankrijk, de Menhirs, steencirkels, zoals Stonehenge in Groot-Brittannië en grafheuvels, zoals Dolmens die wij Hunebedden noemen.
Vermoedelijk zijn deze stenen monumenten verbonden met prehistorische sjamanistische rituelen en werd er rond 5000 v.Chr. begonnen met de bouw ervan. Ik probeer mij voor te stellen dat iets 7000 jaar oud is. Het is, denk ik, het oudste bouwwerk in Europa.
Aangenomen wordt dat veel van deze monumenten waren gekoppeld aan rituelen rond de zon en de maan. Het waren zo goed als zeker ook een soort kalenders. De Kelten, die rond 400 v.Chr. in dit deel van Europa arriveerden, maakten gebruik van deze monumenten voor hun religieuze ceremoniën.
Hoe deze zeer grote stenen op hun plaats werden gebracht is tot op heden grotendeels een raadsel.
Er is één ding zeker, deze schapen maken zich daar niet een moment druk om.
