Wat nou, maandag wasdag? Terwijl ik relaxed naar Koffietijd zit te kijken, doet mijn wasvrouw net zo gemakkelijk op dinsdag even een handwas.
Let even speciaal op de “lienepaal”, anders zakt de lange lijn teveel door.
Maar laat ik even beginnen met wat ik gisteren helemaal heb vergeten te vertellen. Soms beleef je teveel op één dag. Vlak voor La Rochelle beginnen, op een rotonde, een aantal auto’s achter ons luid te claxonneren en te knipperen met de lichten. Eén daarvan passeert ons en begint heftig te wijzen. Mijn bijrijder roept: “De klep staat open” en ik manoeuvreer de camper op een smal stukje naast een huis en mis maar net de muur met de openstaande zijklep. Van achteren komt een dame, hevig stipulerend, naast mijn raam staan. Als ik die open, begint ze een heel verhaal over “Bomben” en “tres dangereux” en dergelijke waarbij het schuim haar bijkans om de mond staat. Wat blijkt, als hoofd stouwen de zaak opneemt: De zijklep was niet goed gesloten, waardoor het slot haar functie verloor en bij de scherpe bochten op de rotonde, zijn er 2 flessen met elk 6 liter water op de rijbaan gevallen. Dit tafereel is compleet aan ons voorbij gegaan, maar de voertuigen achter ons moeten de schrik van hun leven hebben gehad, toen de twee “waterbommen” de straat raakten. Gelukkig zit er 2 kilometer verderop een Aldi, dus mensen maak U niet ongerust, we zitten niet zonder water.
Vandaag gaat het, na de was, op naar La Rochelle en slenteren we heerlijk ontspannen door de oude, maar prachtige binnenstad.
Ja natuurlijk is er eentje en die wordt gevonden ook, een kathedraal bedoel ik uiteraard. Terwijl de fotograaf haar plaatjes schiet, waar Maria niet bij mag ontbreken, contempleer ik mijn dankbaarheid, dat ik dit allemaal maar mag meemaken.
Het wordt tijd voor een hapje en in een achteraf straatje rollen we een pietepeuterig eetcafétje binnen. 
Heb je wel eens, een paar uur na een maaltijd, met een tandestoker tussen je kiezen gepulkt en er toen aan geroken? Nee? Een andere poging. Heb je wel eens niet goed tussen je tenen gedroogd en daar een paar dagen later aan geroken? Ook niet? Wel ik heb er nog één, maar die laat ik maar achterwege.
De kok ziet mijn bedenkingen, in combinatie met mijn reeds groen wordende gezicht. “Tja”, zegt ie in het typische Inspector Clousseau achtige Engels: “het is vlees uit de darmstreek en nogal sterk van smaak”. Mijn gezicht wordt nog een tintje groener. Hij haalt het bord weg en komt even later terug met 3 overheerlijke sudderlapjes, precies zoals “mien moeke” ze vroeger ook maakte. Je kent ze vast wel, nog met die heerlijke randjes glibberig vet. Ik eet mijn vingers er bijna bij op, zo lekker. En de kok ziet dat het goed is.
Vanavond besluit de reisleider wat het volgende doel zal zijn.
