Terwijl de een nog naarstig op zoek is naar de persoon die zo’n prachtige liefdesverklaring heeft gestuurd, is de ander alweer verdrietig met de teloorgang van zijn of haar liefde, die op 14 februari nog eindeloos leek.
Want is het leven niet een aaneenschakeling van een toevallige ontmoeting om elkaar, na een bepaalde periode, weer te verlaten. Is het niet als deze 2 elkaar toevallig passerende ruiters op een oneindig lang strand?
Want is het niet zo dat, als de loop van een rivier (lees leven) ons niet aanstaat, wij hardhandig de loop van deze rivier veranderen?
We kunnen bruggen bouwen wat we willen.
Eens zullen we, wadend door het onstuimige leven, onze eigen weg moeten zoeken.
Maar tot die tijd zoeken wij onze geborgenheid in de warme buik van onze camper.
