Volgens het Nederlandse weerbericht gaat vandaag geheel Spanje schuil achter een wolkendek, dus een ideale dag om Castillon te bezoeken. Maar als we op de bus zitten te wachten, in een heerlijk zonnetje, blijkt onze kleding toch iets teveel op frisheid gebaseerd te zijn. De rest van de de dag zal de zon heerlijk schijnen.
Castellon de la PLana zoals de stad officieel heet stamt uit de 13e eeuw. De meeste van de historische gebouwen zijn gelegen in het piepkleine oude binnenstadje, rond de Plaza Mayor (Grote Plein).
De gotische kathedraal de Santa Maria, gebouwd in de 13e eeuw en een eeuw later herbouwd na vernietiging door brand. Het huidige gebouw is een nieuwe reconstructie, want de oude kathedraal is tijdens de Spaanse burgeroorlog (1936) in opdracht van de gemeenteraad gesloopt. Hij is gesloten dus een regelrechte tegenvaller voor Ali. Als we deze foto nemen staan we met de rug naar het beroemde stadhuis.
Het Ayuntamiento (stadhuis), gebouwd aan het begin van de 18e eeuw. Het beschikt over een mooie gevel in Toscaanse stijl boven een zuilengalerij.
Onder het nemen van deze foto, krijg ik voor de voeten geworpen, “vorig jaar heb ik deze ook al genomen en toen heb je er niets mee gedaan”. Dus voor de lieve vrede!
Castillon is een heerlijke stad, temeer omdat het centrum zeer overzichtelijk is. Ver hoef je voor de bezienswaardigheden niet te lopen en dat spreekt mij dan wel weer aan. Wat mij minder aanspreekt zijn de plaatselijk Orange medewerkers. Ik vraag in de winkel aan een dame of ze Engels spreekt. “Un Poco” luidt het antwoord, maar bij de eerste vraag wijst ze al op een collega. Die ziet de bui al hangen en wijst vervolgens op de enige mannelijke medewerker. “Habla Ingles?” vraag ik nog “Si”. Ik wacht 10 minuten, omdat hij bezig is met een klant, die volgens mij 3 keer dezelfde vraag stelt, maar oke. Als ik aan beurt ben vraag ik hem naar de Orange App. Zijn gezicht springt in een vraagteken. Dus ik vraag nog maar een keer “Habla Ingles?” “Si” maar hij brabbelt daarna driftig door in het Spaans. Als hij dan ook nog, op mijn telefoon, naar Google zoekt en mij dit vervolgens triomfantelijk laat zien, is bij mij de maat vol! “Usted No Habla Ingles, no” “U spreekt geen Engels he” grijp mijn telefoon en verlaat de winkel.
Hoogste tijd om even wat te eten en we gaan op zoek naar een “Pizzeria”. Als we ergens staan te overleggen, wijst een charmante Spaanse ons op “La Tagliatella” even verderop. We bestellen Pizza en het blijken werkelijk perfecte Pizza’s te zijn, een flinterdunne bodem met een heerlijke vulling. Ik heb zalm, Ali kiest voor de langoustine’s.
Natuurlijk wil ik weten welke kunstenaar deze heerlijke Pizza’s fabriceert en als ik in de keuken aankom ontdek ik een lieftallige kokin. Als ik toestemming voor een foto vraag, wordt ze helemaal verlegen, maar draait even later toch naar de camera met een lach, die mij doet smelten. Ik ben, door die lach, zo in de war dat ik, in plaats van een foto te nemen, het toestel uitdruk. Helaas, de tweede keer is de lach natuurlijk verdwenen.
Op naar de bus en een beetje nagenietend van een mooie en welbestede dag.
