Acasia, al dagenlang zijn wij, nou laat ik zeggen Ali, op zoek naar de naam van deze prachtige boom. Ik heb nog geprobeerd om, met mijn beperkte kennis van de flora, de Brem op te werpen, maar helaas.
Gistermiddag, nadat alles is geinstalleerd incluis de satelliet antenne, zal en moeten we nog “even” naar de boulevard. Nu zegt Ali dat het “ruim 20 minuten” lopen is, ik zeg een “dik halfuur.” Maar dit gegeven is een geweldige aanleiding, voor Ali, om dit ieder ochtend te doen. “Is gezond, s’ochtends een mooie wandeling maken”.
Terwijl we op een terras ietsje eten en wat te drinken bestellen, valt mijn oog op een prachtig exemplaar van een “Russische bruid.” Hij zit verbeten op z’n telefoon, zij denkt “hoelang moest ik ook alweer bij hem blijven?” Er worden een aantal Selfies gemaakt waarbij zij, bij toverslag, een verblindende glimlach op haar gezicht tovert. Stiekem wordt ik een beetje jaloers op die lange slungel.
De Skyline van Benidorm is indrukwekkend en dan zie je hier nog maar een heel klein deel daarvan. Ontelbare torenflats, ach nee, tegenwoordig appartementen genaamd strekken zich, tot 25 etages hoog, langs de vloedlijn van Playa de Levante en Playa de Poniente.
De ochtend drinken we koffie bij cafe Torre Levante, waar we vriendelijk begroet worden door een aantal mensen die we vorig jaar ook op deze plek hebben ontmoet. De koffie is heerlijk, waarbij je iedere keer een homp cake krijgt. Nu zijn we aan het afvallen en eten geen koekjes en aanverwante artikelen, dus deze cake dreigt te gaan verdrogen in de zon. Maar tradities, lieve lezers, hebben toch een bepaalde macht over het zwakke vlees. Dus belanden de beide stukken cake daar, waar ze direct en onmiddellijk er werk van maken ons om de middel te gaan zitten.
In mijn enthousiasme stel ik voor om “even” in het dorp te gaan kijken. Als we aansluitend ook nog de Tourist Information zoeken en het bord de verkeerde kant op is gedraaid dreig ik langzamerhand kapot te gaan.
Een paar uur later, met jodelende voeten, sleep ik mezelf weer richting Villasol.
