Vannacht om half vier haal ik alsnog de luifel binnen. Door een plotseling lagedrukgebied daalt de temperatuur drastisch, wat gepaard gaat met harde windstoten. Door de rukwinden krijg je, op bed, het gevoel dat de luifel van de camper wordt gerukt en doe ik geen oog dicht.
Hoewel het frisjes is, zo in mijn interlokje, blijft het een sprookjesachtig gezicht, Benidorm bij nacht. Als er dan ook nog een prachtige Halo om de maan te zien is, verdwijnt het chagrijn als sneeuw voor de, nog niet aanwezige, zon.
Vanmorgen worden we wakker door een geluidje alsof er een vogeltje over het camperdak trippelt, maar het blijkt gewoon een regenbuitje te zijn. Het is is een trieste boel, grijze lucht en geen zon te bekennen. De koffie wordt dan ook in de camper genuttigd in plaats van naar Torre Levante te wandelen. Daarom moeten we jammer genoeg op onze cake “versichten”.
Vanmiddag wandelen we naar camping Armanello, pal achter camping Villasol. Het smalle weggetje ligt aan een verlaten en desolaat terrein. Grappig is dat het een eenrichtingsweg is, maar de auto’s komen met groot gemak van voor en achter. Pal achter de skyline van Benidorm houdt de glamour snel op. Met het grootste gemak is hier allerlei huisvuil gedumpt en staan er nog verlaten bungalows weg te kwijnen.
Hetzelfde geldt voor camping Armanello, die ook een beetje is aangetast door de tand des tijds. Het overgrote deel van de bewoners zijn Nederlanders die hier, gezien de smoezelige caravans en voortenten, het hele jaar doorbrengen. Alleen de huisjes, die her en der zijn geplaatst, zien er keurig uit. De wisselplaatsen staan, krap op elkaar, op een soort parkeerruimte zonder dat er van een afscheiding sprake is.
We zijn nu extra blij met ons plekje op Villasol.
