Vannacht dikke buien, maar dat deert ons niet. Om 8 uur gaat de wekker en om precies 8.30 uur wordt ons elektrisch afgesloten. Het blijft een fijne camping dat Bonterra Park in Benicasim.
Vandaag hebben we ruim 180 km voor de boeg dus dat moet te doen zijn in twee en een half uur.
Maar dan moet er niet iemand zijn die zijn voertuig in de vangrail parkeert, want dan zit de boel binnen de kortste keren zo vast als een huis. Echt ruimte voor de hulpdiensten blijft er niet over, zeker als de personenauto’s zich ook nog tussen de vrachtwagens en de vangrail, die wel van beton is, wringen.
De zware bewolking belemmert op momenten de zon tot volle ontplooing te komen, waardoor er regelmatig mooie plaatjes ontstaan als even verderop de zon de bergen in het volle licht zet.
Ali zit bijna juichend in de camper als ze onze eerste stier van “Jerez de la Frontera” ontdekt. Ik kan nog een aantal opnames laten zien, maar deze is het meest onscherp. Om maar aan te geven dat ze erg haar best doet het ding op de plaat vast te leggen.
Ik moet mijn ogen echt op de weg houden, want soms krijg je de meest vreemde objecten voor de wielen. Ik zit mij af te vragen of ik bij een dergelijke aanrijding nu dichterbij, of verder van onze lieve Heer ben verwijderd.
Even verderop voelt het in ieder geval zo dat ik “dichter” bij de hemel ben, als zeer lieftallige dames ons alvast een “warm” welkom heten in Oliva.
Op de camping krijgen we te horen welke twee plekken er nog vrij zijn. Maar de lieftallige juffrouw heeft pech, mijn reisleidster is hier eerder geweest en weigert de aangewezen plekken. Plotseling komen ook andere plaatsen tot onze beschikking.
We staan en gaan zo eerst een kijkje op het strand nemen, pal voor de camping.
