“Tjonge, tjonge, jullie hebben gisteren ook niks gedaan”, krijg ik eergisteren te horen, duidend op mijn proza van een paar dagen geleden, geinspereerd door de foto’s die Ali na een bezoekje aan het strand heeft meegebracht. Nu luidt het begrip voor “met pensioen gaan” onder andere “Periodieke uitkering die iemand ontvangt na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd, wanneer gedurende de werkzame periode pensioenpremie is betaald”. Het is dan de bedoeling dat diegene geen arbeid meer verricht. Met andere woorden “……….” Nu begrijp ik natuurlijk wel dat je, als het nog een kleine 30 jaar duurt voordat je van dit recht gebruik kan of mag maken, nog niet helemaal op de hoogte bent van deze begrippen, dus zal ik er niet al te zwaar aan tillen, dacht ik… dus vandaar en alsnog deze repliek.
Het gevolg van dit alles is, dat ik vandaag weer de fiets op word gemaand en richting Oliva word gejaagd. Maar om heel eerlijk te zijn is dat, met deze temperaturen, absoluut geen straf.
Op het terras van ons vaste “Cafe con Leche” cafe worden we al herkend, misschien temeer omdat Ali de vorige keer aangaf dat we 4 kopjes hebben gedronken in plaats van de 2 die op de rekening stonden. Dat schept een band nietwaar? In ieder geval wordt de hele kast met creativiteit leeggehaald, om onze kopjes koffie nog mooier aan te kleden, dan dat ze al lekker zijn.
Ik moet zeggen dat ik het als één van mijn hobbies beschouw om, zittend op een terras, passerende mensen te observeren. Maar nu word ik helemaal op mijn wenken bediend. In een soort nis staan Spaanse heren hun sigaretje te roken, al nippend aan hun bier. Ze staan al redelijk onvast op hun benen, als ze al van hun kruk af komen. Eén van de heren probeert zijn vastigheid te onderhouden, door regelmatig even het terras op en af te wandelen. Kennelijk is hij ook aan het minderen met roken, want steevast heeft hij een sigaret tussen de lippen, zonder ook maar aanstalten te maken om daar de brand in te steken.
In de Mercadona in Oliva attendeer ik Ali op een allerliefst tafereel, dat ik in de diepvries tegenkom. Ik denk dat ik hiermee, hoewel dit niet echt nodig is, haar standvastigheid als vegetariër versterk.
In het restaurant, bij de camping, smullen we van het dagmenu. Ik sla de koffie over, maar Ali gaat nog voor een toetje. Even later wordt mij ook nog een borrel aangeboden, die ik ook maar afsla. Eén en ander heeft wel tot gevolg dat het, dikmakende, toetje niet op de rekening komt te staan. Een volledige maaltijd voor 8.50 euro.
Ik moet nog steeds wennen aan de vriendelijkheid van de Spanjaarden.
