Dit was me het ritje wel! Maar eerst even over die Fransen.
Gistermiddag wordt er regen voorspeld, wat tot en met de ochtend gaat aanhouden. Dus denk ik, ik leeg nu alvast de plee, hoeft dat morgenvroeg niet in de regen. Als ik er naartoe wandel, zie ik iemand water tanken, op de plek waar ik zou moeten spoelen. Ik zet de cassette neer en wacht af tot meneer klaar is. Plotseling begint Jerommeke op agressieve toon te roepen dat ik nu niet de plee kan legen. Nee, denk ik, logisch, ik kan zo ook niet spoelen. Maar meneer blijft maar doorgaan met zijn tirade. Als ik in het Nederlands zeg: "het kan ook wel iets vriendelijker, toch?" springt hij me voor de borst! Ik doe een stap achteruit en zwaai de plee cassette naar achteren om hem een oplawaai te verkopen, maar ik bedenk mij net op tijd. Dan doet hij een stap naar achteren en gaat door met roepen dat ik Frans moet spreken en begint nog harder te schreeuwen. Inmiddels stroomt zijn water in de camper over. Maar het is een drukkraan en die kun je niet dichtdraaien. Zo snel zijn korte beentjes hem kunnen dragen, met zijn lange grijze staart achter hem aan dansend, rent hij naar de camper. Het water gulpt uit zijn camper, tja, moet je maar op de goeie dingen letten. Even later klampt hij een ieder aan die zijn verhaal maar wil horen....
Kwart voor negen draaien we van de camperplaats af en beginnen met goede moed aan de 315 km. Op zondag rijden is altijd lekker rustig. Geen vrachtverkeer, dus kunnen we opschieten.
Het is verrassend druk op de weg, maar tot hier hebben we nog oog voor de natuur. Dit is Etang de Salses Leucate.
Op de hoogvlaktes begint de wind aardig aan te trekken en is het soms alle hens aan dek.
Rond kwart voor elf is het hoogtijd voor een stop en tijd voor een kopje koffie. Tijdens de koffie begint plotseling de TomTom informatie te spugen. Het is weliswaar onverstaanbaar met al die nummers van wegen en plaatsen, maar aan het eind kinkt "23 minuten vertraging" heel verstaanbaar. Op dat moment begint het verkeer op de hoofdweg ook al langzamer te rijden. Dus verlengen we onze pauze en ga ik even op bed.
Ali meldt dat de vertraging steeds verder oploopt tot 40 minuten om een tijd later af te zakken naar 10 minuten vertraging.
Wij storten ons in de wereld die file heet en het wordt een drama. Als ook nog eens de lucht betrekt, wordt het helemaal ongezellig.
Urenlang rijden, of staan stil, achter dit Engelse busje. De vrachtwagen, die hier weer probeert in te halen zigzagt constant van de ene naar de andere baan. Het helpt allemaal maar weinig.
De diesel verdient zo langzamerhand een aanvulling, dus zodra wij een Leclerc pomp zien aankomen, nemen we de afslag. 
