Ik las laatst een verhaaltje over de camper perikelen van een stel jongelui, tenminste, dat maakte ik op uit de beschrijving van de hen omringende campers. Zo spraken ze in het stukje over "kapitale witte plastic bakken." Ik moet zeggen dat ik dit, in het begin, een beetje aanmatigend vind.
Gistermiddag wandelen we naar de receptie om te betalen en komen we deze prachtige en kleurrijke camper exemplaren tegen. Kijk, dan kun je de opmerkingen van de eerder genoemde jongelui wel begrijpen. Dan hebben wij maar een saaie, weliswaar niet van plastic, witte bak.
Terug naar vandaag. We hoeven eigenlijk geen wekker te zetten, want negen van de tien keer zijn we eerder wakker. Kwart voor negen rijden we van de camping af, die nog in volle rust is. Gisteren is half Spanje aangekomen op de camping en het was ontzettend druk bij de sport accommodaties. Ook onze buren zijn gekomen, met een hele sliert kinderen. Dus echt rouwig zijn we niet, dat we vertrekken. Als eerste gaat het naar de Mercadona in een dorpje verderop en hebben we nu voedsel voor een aantal dagen, aldus Ali.
Dan gaat het de AP7 op en een uur later gaan we met een grote boog om Barcelona heen. Altijd weer spannend of de route klopt en we niet dwars door Barcelona komen, want dan dreigt er een boete.
"He, kijk een stel wokkels" roep ik, "maak even een foto." Dat doe ik al jaren en je gebruikt hem nooit" is het antwoord van mijn fotografe. Dat moet ik natuurlijk goedmaken, bij deze dus!
Vlak voor La Jonquera, dat is de grens met Frankrijk, worden we voorbij gelopen door een grote groep motorrijders. Alle soorten zitten er bij single motoren, zijspannen, trike's et cetera. Ze houden allemaal, gemakshalve, de middelste baan maar aan en als ik een vrachtwagen wil inhalen, zijn ze daar niet van gediend. Nee, uitwijken moeten de andere weggebruikers, zij natuurlijk niet.
Nu maak je sowieso vreemd gedraag mee. Vrachtwagens mogen eigenlijk maar 80 km/u rijden maar halen met gemak 85 tot 90 km/u. Ik passeer een vrachtwagen, die na een poos weer achter mij aan komt. Hij slingert nogal en gaat vaak over de vluchtstrook lijn. Opeens wil hij inhalen, maar blijft halverwege naast mij rijden. Dit duurt een paar kilometer, totdat ik er klaar mee ben en het gas intrap. Het blijft vreemd gedrag, lijkt mij.
Terwijl wij Frankrijk binnenrijden ontdekt Ali sneeuw in de Pyreneeën. "Ik denk dat het wolken zijn" zeg ik.
Even later komt ze met bewijs en ontdekken we inderdaad sneeuw in de bergkam. "Shit, we hebben de sneeuwkettingen niet mee," schrik ik. "Al jaren niet" beaamt de gewicht bewaker.
Le Boulou is een rustiek, of pittoresk stadje, vindt Ali, maar de lol zal haar snel vergaan.
Want als we dit akelig smalle weggetje opdraaien, richting de camping, krijgt ze het zo benauwd, dat haar fototoestel zelfs gaat beslaan.
Maar de camping is nog tot 3 uur gesloten en daar wachten wij niet op, omkeren, andere camping zoeken, maar ook die is tot 3 uur dicht. Nu had Ali vanaf het begin Le Perthus voorgesteld, wat ik weigerde, maar nu staan we er toch! Vaker luisteren naar naar je spouse jongetje!
Mooi plekje en we staan hier tot ieders tevredenheid.
