Even over vijf merk ik dat Ali al wakker is. Ik doe mijn sanitaire oude mannen stop en als ik terug op bed kom, stelt Ali voor om maar te vertrekken. Achteraf, had dit misschien wel een geweldige zet kunnen zijn. Daarover later meer, want het is mij nog te vroeg. 7 uur, ze is niet meer te houden, dus word ik het bed uit gebonjourd en een uurtje later rijden we.
Jarenlang maakt Ali deze foto en eigenlijk is dit voor ons een soort herkenningspunt, maar die foto gebruik ik nooit, tot vandaag.
Het is druk op de weg, maar lang niet zo druk als gisteren. Oke, er zijn meer vrachtwagens op de weg, maar zoveel personenwagens als gisteren, dat was werkelijk één grote gekkenboel.
We zijn nog niet onderweg of TomTom begint weer met zijn gebrabbel. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen, omdat het apparaat alle kruisingen en wegnummer plus plaatsnamen opsomt, maar dan met zo'n computerstem. Het enige wat blijft hangen is: "vertraging van 12 minuten." Het is om gek van te worden. Eerst denken we dat Lyon de bottelnek is, maar dat blijkt niet zo te zijn. Laat ik het maar kort houden, de totale vertraging bedraagt 1 1/2 uur, Hartelijk dank!!!
Dit is de oorzaak van de ellende, een eenzijdige aanvaring met de vangrail. Tenminste, we zien maar één auto, maar wel totaal in de prak. Dit gebeurt allemaal vlak na een kruising waar 2x vierbaanswegen bij elkaar komen. Stilstaand en/of langzaam rijdend, zeer langzaam, het is om gek van te worden.
Ook deze knaap heeft zojuist de file achter zich kunnen laten, dus geloof ik geen moer van zijn trots zijn, chagrijnig, dat is ie!
De camping heeft middagpauze, maar gelukkig laat een mevrouw ons binnen. Eindelijk, we zijn er. Het besluit valt dat dit voor een week is, heeeerlijk....
