Xeraco ligt ongeveer 50 km ten zuiden van Valencia. Bij mij roept de naam Valencia altijd een associatie op van sinaasappels. We staan nu midden tussen de sinaasappelgaarden en ruiken de sinaasappelbloesem de hele dag. De geur van de bloesem is "oorverdovend".
Even voor negenen koppelt een medewerker ons los van het elektrisch en nadat de stand akkoord is bevonden kunnen we wegrijden.
Even voor negenen koppelt een medewerker ons los van het elektrisch en nadat de stand akkoord is bevonden kunnen we wegrijden.
Bijna de gehele rit blijven we langs de Middellandse zee rijden en dat geeft meerdere malen mooie uitkijkjes.
Hoofd-fotografie zit weer met het fototoestel in de aanslag en er is weinig wat aan haar oog ontsnapt.
We slingeren ons door het Spaanse landschap, waarbij we hier en daar dwars door de bergen geleid worden.
Soms lijkt het alsof een enorm cruiseschip ons pad kruist, maar dichterbij blijkt het een wit dorpje te zijn wat tegen een berg is geplakt.
In de lager gelegen gebieden zien we de gevolgen van de enorme hoeveelheden regen, die de afgelopen dagen is gevallen. Grote stukken land staan compleet blank.
De weggetjes worden steeds smaller, totdat we door de politie tot stoppen worden gedwongen. De weg is afgezet door het te hoge water, dus worden we omgeleid. In het stadje Xeraco rijden we aantal keer rondjes tot het punt, dat we besluiten om een volgende camperplek uit te kiezen. Een Duits sprekende oude Spaanse heer weet ons echter weer op het juiste pad te voeren. We rijden het stadje al weer uit, als een Franstalige dame ons verder de weg wijst. We zijn de camperplaats gewoon voorbij gereden, de coördinaten volgend, maar nu staan we er recht voor.
Een prachtige camperplek, met gelijk evenredige dames in de receptie, die ons de voorzieningen wijzen, die op een camping niet zouden misstaan.
Water en stroom bij de plek, toiletten en douches bij de receptie (op de achtergrond) en briljante WiFi.
Ik zeg “we blijven een week”, maar ja, ik ga daar niet over.