Peñíscola 1

Peñíscola is een toeristische stadje ten noorden van València met ongeveer 8000 inwoners.
De stad heeft veel beschavingen voorbij zien komen met onder anderen de Carthagers, Romeinen, Arabieren, Byzantijnen, Grieken en Feniciërs. Op de rots, met een top van 64 meter boven zeeniveau, staat een 14-eeuwse burcht. Het kasteel, strategisch gelegen op een schiereiland en gebouwd tussen 1294 en 1307, staat op de ruïnes van een oude Arabische citadel.

We bezochten dit kasteel en plaatsje vorig jaar, met een excursie vanaf de camping in Benicassim. Het kasteel is prachtig gelegen, het stadje doet een beetje doods aan en met moeite konden we een tentje vinden voor een bakje koffie.

Maar laat ik bij het begin beginnen.

   Zwaar bewolkt is het, als we vertrekken, onder begeleiding van twee navigatie apparaten. Sygig is nog niet helemaal wakker, waardoor we blindelings op de TomTom afgaan. Wat die bezielt is een groot raadsel, maar de route ”lijdt” ons langs een soort karrenpad, wat eigenlijk die naam ook niet mag dragen. Grote gaten en afgebrokkelde zijkanten zijn ons deel. Plotseling worden we getrakteerd op een éénrichting bord. Afslagen naar rechts of links zijn helemaal geen optie, dus rijd ik door! Eindelijk belanden we op de CV605, pfft.

Of hier is een rekenfoutje gemaakt, of de centjes waren op, maar deze 4 baansweg leidt nergens naartoe.

Als we deze acrobaten boven de weg hun capriolen zien uithalen, slaat ons de schrik om het hart. Niet alleen is het pal boven een snelweg, maar normaliter staat op deze draden ook nog eens 380 volt.

In de buurt van Cullera krijgen we dit mooie paadje naar het kasteel in het oog. Hoofd-fotografie stelt dat ze er geen mooi plaatje van kan maken, "gebruik die van vorig jaar maar" is haar conclusie. Als hommage gebruik ik toch deze.

"Hé, wat was daar?" vraag ik als ze een foto "in het wilde weg" neemt. "Omdat de brem hier nog in bloei staat, in Zuid-Spanje is het allemaal al weer uitgebloeid!"  Op de reis naar het Noorden zullen we begeleid blijven door bloeiende brem.

Camping Los Pinos is een kleine camping op 2 km van Peñíscola. Smalle weggetjes en smalle plekjes. Wij krijgen nr. 55 toegewezen met de bijbehorende sleutel. Als we er aankomen staat er een personenauto op die plek. Hoofd-plekjes vraagt aan de buren of die auto van hen is. De Belgische auto behoort tot een langkampeerder, die een soort vaste plek hier heeft. Als mijn eega zich bij de caravan, naast nr. 55, meldt wordt ze bijkans aangevallen door een grote hond. Een dun plastic gordijntje is haar redding. Ze roept een aantal keren, maar er gebeurt niets. "Hij is er wel, maar hij komt niet!" Als ik mij meld, al aardig geagiteerd, komt meneer naar buiten en beduidt ons dat we maar een plek verderop moeten gaan staan.

Ik laat hem ons nummer zien, maar meneer maakt alleen maar wegwerp gebaren. Ik meld mij bij de receptie. Deze loopt met me mee en verordent de Belg zijn auto op de daarvoor bestemde parkeerplaats te zetten.  "Hij zet zijn auto daar altijd neer" weet een Nederlandse mevrouw te melden.

Ik denk dat we hier maar een paar weken blijven, gezellig toch?