A partir es morir un poco, oftewel afscheid is een beetje sterven. Het is nog lang niet zover, want we gaan aanstaande woensdag, maar het opruimen is begonnen. We beginnen alvast onze zaken in te pakken, want er wordt veel regen verwacht de komende week. Terwijl wij inpakken begint het bij de buurtjes ook te kriebelen, want er ontstaat aan de overkant ook al een discussie over de vertrekdatum.
Even later ontstaat een gesprek over de afgelopen nacht, waar in Rotterdam een demonstratie is geweest voor het Turkse consulaat.
De Turkse minaretten zijn tegelijkertijd hun stille bajonetten.
Tijdens het opruimen komt Folkert met de vraag of we zin in koffie hebben. Ik heb alleen zin in een biertje, maar de rest gaat voor koffie en thee. Stoel en kopje meenemen en ons melden in het, nu nog, zonnetje bij de voortent van Folkert.
Steeds meer mensen melden zich voor een kopje koffie met koekjes en gebak. Een heerlijke zelfgebakken ronde appelkrans siert de tafel en ik kan mezelf dan ook niet inhouden.
Toch wel apart zo’n adhoc theekransje met allemaal Duitsers.
Alles staat hoog en droog in de camper, dus laat de wind en regen maar komen.
