Om 8 uur laten we de wekker afgaan, maar een oudemannenkwaal, die ook bij vrouwen voorkomt, is de reden dat we de wekker voor zijn. Het vertrek-ritueel neemt een aanvang. De buurtjes verschijnen één voor één om toch vooral afscheid te nemen. Folkert staat in de toiletruimte zich te wassen als ik binnen kom. “Drijf me niet op!!” roept hij me gestrest toe. In z’n blote body wil hij achter me aan komen, maar dat belet ik hem. “We wachten op je, doe rustig aan” zeg ik tegen beter weten in, want ik weet dat mijn reisleider op hete kolen zit. “Ik wil daar op tijd zijn” drukt ze me een aantal keer op het hart. Gewapend met een aantal Duitse adressen, we moeten vooral een keer langskomen, reizen we richting Benidorm.
De 50 kilometer naar Benidorm nemen we via de Peago. “Die paar euro komen we ook wel weer overheen en dan zijn we er mooi op tijd” is de reden van mijn planner. Over de tolweg is het bijna een uur korter, dus vandaar. Als we Calpe naderen verandert de omgeving van dor en droog, naar groen en staat de Brem ook alweer in bloei.
De echte bergrit vermijden we nu met de tol, maar het klimt hier en daar nog aardig en “what go’s up has to come down”.
Onmiskenbaar de contouren van Benidorm, hoewel we nu van een voor ons compleet onbekende kant de stad binnenkomen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het toch een beetje als thuiskomen voelt. De AliAli zegt dat we rechtdoor moeten, ik volg de aanwijzing van TomTom en sla rechtsaf. Onmiddellijk krijg ik daar spijt van, want het weggetje wordt steeds smaller en de tegenliggers houden niet echt rekening met een stupide camperrijder, die zo nodig hier langs moet.
“Tja, daarom willen ze dat je rechtdoor gaat” meldt de AliAli nog even vilein. Het is stinkend druk op de camping. Ze staan tot aan de rand van de weg, die normaal, als reserve plekken, leeg staan. Wij vinden een plek die twee plekjes verder ligt dan de plaats van vorig jaar en nog dichter bij de douches en toiletten.
Mijn partner is gelukkig.
