Al weken lang word ik wakker met een onbestemd gevoel van een gemis. Het is alsof ik iets dierbaars ben verloren, maar me niet helemaal meer herinner wat het is geweest. Dat mijn oudste kleindochter een vriendje heeft en ik haar zal moeten missen als mijn kleine meisje nooit meer op mijn schoot zal kruipen als ze iets van me gedaan wil hebben. Dat kan het niet zijn, want dat hoorde ik gisteren pas. Dit onbestemde gevoel van gemis, dat ontstaat tussen ontwaken en wakker zijn, verdwijnt langzaam als het besef komt dat het mijn fiets is. 27 dagen geleden stopte mijn dierbare en betrouwbare fiets met het leveren van haar diensten.
Na veel omzwervingen en vele telefonades later sta ik weer zo trots als een aap met 7 van die dingen voor de Nederlandse winkel in El Albir met een tas vol boodschappen. Trouwens die Hamilton effecten (vaseline smeersels) zijn kennelijk een klein experiment van mijn fotograaf en ik zal haar er, namens jullie, op aanspreken.
Dus dankzij Rijwielhuis Klei, Parkstraat 89 Groningen, die mij een versnellingsnaaf opstuurde en Manuel van E-bici in El Albir bij Benidorm, kan ik weer vrolijk over de Spaanse dreven peddelen.
Nu snel in de “pronk”, want we gaan vanavond buitenshuis dineren.
