Op de fiets naar Oliva voor de inkopen, maar vooral voor de café con leche bij El Loc en de wekelijkse markt. We kunnen met het busje, maar die vertrekt al om 8.30 uur en dat is ons beide echt wat te vroeg.
Maar wat wij dan het meeste missen is die heerlijke, bijna goddelijke, geur van de sinaasappelbloesem. Het is bijna hallucinerend om dwars door de sinaasappel boomgaarden te rijden. Zelfs zo heerlijk, dat het ons niet uitmaakt als we een verkeerde weg inslaan en een heel eind om rijden over een hobbelige steenslagweg. Je zou denken dat we nu wel eens de goede weg naar Oliva weten te vinden, maar er is een rotonde vlak voor het stadje gekomen en die is heel vervelend door de vele auto's die daar rondcrossen. Dus vermijden we dat punt het liefste. Ach, die 10 kilometer draaien wij onze hand niet voor om, als het onder deze heerlijke omstandigheden is.
We leggen onze fietshelmen, ja wij dragen ze wel, in een kluisje bij de Mercadona en wandelen het stadje in, zonder deze bagage, want ook de tassen laten we daar. Onderweg komen we dit gebouw tegen. Het ziet eruit alsof alles is aangevreten door roest, want de kleur, wat nu niet goed te zien is, is roest.
Hier staan wij wel 5 minuten voor te piekeren wat dit nu wel zou kunnen zijn. Is het afdakje speciaal voor dit roestige kistje gemaakt, nou dan is dat alvast mislukt. Waar het voor heeft gediend: "Wir haben keine blasse Ahnung."
Hier een herinnering aan mijn lieve "moeke." Ze werkte een tijdlang bij de Hema in Sneek en soms zei ze: "Ik sta vandaag bij de Bergen en Dalen" wat dan de Bh's moest duiden.... Nu we toch in nostalgie bezig zijn. Ze was altijd blij als ze de moeder van Ali zag aankomen.... Wat lief zult U denken, maar de gedachte onder het personeel van de vleeswaren was: "Als zij komt, is het bijna 6 uur en kunnen we naar huis."
We raken allebei onder de indruk van deze enorme uitstalling van de vele soorten en maten aan messen. Ik weet niet of een dergelijke uitstalling ook in Nederland zou worden toegestaan.
Het meest vermakelijk is wel deze Spaanse dame. Je kunt rustig zeggen dat ze "aardig uit de kluiten is gewassen" zonder grensoverschrijdend bezig te zijn. Maar als ze dan ook nog eens probeert een te krap T-shirt te passen, wordt het hilarisch Ze doet zo haar best zich in dit te klein uitgevallen stukje textiel te wurmen, dat de eigenaar van dit stalletje het kledingstuk 2 maten groter kan verkopen, zo uitgerekt komt het weer op de stapel te liggen.
Oh, ja, ik heb de hele markt met een kilo aardbeien en een kilo pruimen rondgesjouwd. Het eigenaardige is dat die last steeds zwaarder schijnt te worden. Maar bij de Mercadona schaffen we een spuitbus slagroom aan en gaan ons, bij terugkomst, heerlijk te buiten aan de aardbeien met slagroom.
