Rio-Mar 15

 

Gelukkig, er is nog leven in de brou.... euh nestkast. Tenminste, er is duidelijk een eitje bijgekomen.

We maken gistermiddag "even" een wandeling over het strand. Kennelijk houden de eenden ook een soort van siësta, want de gehele goegemeente ligt, of zit te pitten, geen enkele eend uitgesloten.

Dat wandelingetje stelt, zeker qua afstand en tijd helemaal niks voor, 1,44 km en krap een half uurtje, maar we zijn beide aardig moe! De reden, het is over het strand en het zand is zeer los. Ook als we het strand oversteken naar de vloedlijn, omdat daar het zand harder is, lost dat niets op, want daar loopt het schuin af en breek je bijna je benen. 

Het is prachtig mooi weer, warm zelfs, maar het strand lijkt wel uitgestorven, een vreemde gewaarwording.

Na mijn "nickerchen" (kort slaapje), meldt Ali dat we zo dadelijk gaan eten, want we zijn door Beate und Volker, uitgenodigd om iets te gaan drinken in Denia. Ze hebben daar jaren een huis gehad, dus kennen het stadje goed.

We krijgen een soort privé rondleiding door het zogenaamde "Visserskwartier" waar vroeger de vissers met hun gezinnen woonden. Let even op de bovenste Airco, die met de beschildering is meegenomen.

Natuurlijk is er nu een en ander veranderd en omgetoverd tot een soort eet- en drink-straatje, waar de lokalen aaneen geschakeld zijn. We zijn nog vroeg, want het openbare eten start hier in Spanje rond 8-9 uur.

Achter een van de stalletjes ontdek ik deze Moto Guzzi Hispania Cardellino, van rond 1958/60. Zonde dat dit prachtige ding hier zo verstopt staat, of ze moeten hem tijdens openingstijden voor de eettent tentoonstellen, dat is ook nog een mogelijkheid.

Wij komen in de haven terecht om iets te gaan drinken, met dit prachtige uitzicht op de haven, met daarachter het eeuwenoude kasteel. De geschiedenis van het kasteel van Denia vertelt een 2000 jaar oud verhaal. Dat is de periode uit de Romeinse overheersing, waarvan er nog steeds enkele ruïnes en militaire versterkingen zichtbaar zijn.

Als we dan ook nog eens getrakteerd worden op een prachtige zonsondergang, lijkt dit ons samenzijn symbolisch te begeleiden. Vandaag zijn Volker en Beate vertrokken, eerst richting Oropesa. U weet wel, vlak bij Benicassim.

.