Gisteren heb ik per abuis de blog Benicassim 2 genoemd, maar dit is inmiddels aangepast.
Het koffiedrinken op de boulevard van Benidorm voelt als vanouds, oftewel, alsof we helemaal niet zijn weggeweest. We zijn zo bezig met het genieten van de ons oh zo bekende omgeving, dat we helemaal vergeten om foto's te maken. Het is een uitgedund gezelschap aan de koffie tafel. Alleen Teus komt en even later melden Anne-Roos en Frans zich. Theo en Riky zijn er niet, want Riky is gevallen en is bont en blauw uit de strijd gekomen. Maar we hebben nog een maand, dus die zullen we echt nog wel zien.
Albert, van de camping heeft Ali 14 loten aangesmeerd en de trekking, op de bazaar, is rond de klok van enen, dus daar gaan we ook nog "even" een kijkje nemen. Maar hemeltje, dat is zo'n beetje aan de andere kant van Benidorm, dus een beste tippel.
Ik wist dat er een grote en levendige kerk gemeenschap was in Benidorm, maar zoveel mensen had ik nou ook niet weer verwacht.
Natuurlijk zijn al deze mensen al aardig op leeftijd, dus kunnen de tennis rackets ook wel naar de Bazaar, doe je ook nog iets goeds voor de kerk, nietwaar?
Kijk, de kleinkinderen zijn zo langzamerhand ook uit het kinderzitje gegroeid. Sterker nog, een aantal van de aanwezigen zijn zo op leeftijd dat een rijbewijs hun niet meer toevertrouwd is.
Eigenlijk geldt hetzelfde voor de overjarige magnetron, waar niet eens meer een normale pizza in past, of het modem uit een vorig decennium.
Ik maak nog wel een hilarisch moment mee. Zo langzamerhand beginnen mijn benen een beetje naar rust te verlangen en als Ali mij op een lege stoel wijst, vraag ik of ik daar even op mag zitten. Mevrouw, in beeld, reageert geprikkeld dat de stoel bezet is. "Maar ik zie er nu niemand op zitten," probeer ik met een grapje. Er komt zo iemand, bijt ze mij toe. Ach ik begrijp het wel, U wilt zelf Uw benen even rust gunnen, maar humor is niet echt aan U besteedt merk ik. De rest van de tafel ziet de humor wel, die zitten rondom haar hartelijk te lachen en ik laat het maar voor wat het is. Even later zie ik haar letterlijk haar been op de bewuste stoel leggen.
Terwijl Albert (midden) geen kans ziet een voor ons winnend lot te trekken en eindelijk dit bezoekje ook afgerond kan worden, zijn mijn benen nu werkelijk aan een rustpauze toe. Maar daarvoor moeten we eerst terug naar de camping........
Ga ik aan de studie en Ali geniet nog even van een stukje schaduw en van haar boek.
