Zojuist een telefoontje uit Nederland van de KPN,
"Dat ik er maar even rekening mee moet houden dat er monteurs op 14 februari langskomen om de glasvezel aan te sluiten." Wij vinden dat prima, "Want we zitten toch in Spanje" is mijn antwoord. "Oh, maar ze moeten wel naar binnen!" Tja, mevrouw, dat gaat niet want we zitten in Spanje, zoals ik al zei." Ik stel me zo'n studente voor, die per dag een paar honderd van dit soort telefoontjes moet plegen en waar ze dan €15,- per uur voor vangt.
Wij gaan vandaag de verschillende winkels af om de voorraden weer aan te vullen. Zoals dat gaat, loop ik trouwhartig met de boodschappenkar achter de werkelijke inkoper aan. Ondertussen, uit pure nieuwsgierigheid, observeer ik mijn medemens en haar of zijn gedragingen.
Bij de Lidl zie ik een medewerker alle dozen met kool op een andere stapel zetten en begint, stuk voor stuk, in alle kolen te knijpen.
Ik zie dit vreemde tafereel een tijdje aan en ontdek dat het helemaal geen medewerker van de Lidl is, maar een klant die kennelijk, van de grote voorraad, de meest verse kool wil hebben. Hij gaat door tot hij de hele voorraad heeft beknepen en kiest tenslotte de, in zijn ogen, meest verse. Als hij ziet dat ik een foto aan het maken ben, doe ik maar alsof hij niet de enige is, die aan vergelijkend warenonderzoek bezig is, door te doen alsof ik de verschillende prijzen fotografeer. Want ja, je zult maar zo'n kool naar je hoofd gegooid krijgen.
Bij de kassa aangekomen zie ik een volledig lege band en begin daar onze spullen op te stapelen. Voor ons staat een mevrouw nonchalant tegen de band aangeleund en de kassière maakt aanstalten haar plek te verlaten, om vervolgens met een ogenschijnlijk lege verpakking de winkel in te lopen. Dus, stel ik mij erop in, dat dit nog wel even gaat duren. De juffrouw komt terug met een collega. Na wat heen en weer gepraat haalt de kassière een blikje bier uit de gekreukelde verpakking. Een derde collega meldt zich bij de kassa. Gelukkig kwijt de kassajuffrouw zich van haar taak en begint onze spullen over de scanner te halen. Als wij wegrijden, staat de klant nog steeds, nu aan de andere kant, tegen de kassa aangeleund. Soms krijg ik het gevoel dat ik in een soort van "Bananesplit" terecht ben gekomen. Ik kan alleen de verborgen camera niet zo snel ontdekken.
Weer terug op de camping, knijpt Ali plotseling in de remmen en begint het aangeboden menu van het restaurant te bestuderen. We overleggen over het menu. We gaan vanavond uit eten.
