We hebben nieuwe overburen, want Patrick is weer terug naar Frankrijk. We zien hem gisteravond, in het restaurant, afscheid nemen van het personeel. Op een bepaald moment zie ik dat hij, weliswaar de mooiste, ter afscheid kust. Maar dat laatste terzijde. De Engelse overburen staan nog niet op hun nieuwe plekje of er komt al bezoek. Er zijn altijd van die mensen, die zelf om een praatje verlegen zitten en vervolgens een ander van het werk houden. Je merkt het aan het gedrag van mevrouw, die hem regelmatig weer bij de les moet brengen. Even over hun hond. Als het kleed, wat de gehele breedte en lengte van hun plekje bestrijkt, eenmaal lig, komt de hond uit de camper. Verbazingwekkend, het dier zet geen poot buiten het kleed. Ik maak de grap: "Ik wou dat mijn vrouw zo goed luisterde als de hond naar U." Hij apprecieert de grap en antwoordt: "Nu ben ik bezig om mijn vrouw op hetzelfde niveau te brengen."
Even later komt hij even buurten "Ja", zegt ie, wijzend op zijn kale kop: "Ik ben een gepensioneerd kapper, dus klets de hele dag." Het ijs is gebroken.
Vanmiddag kuieren we naar boulevard, nu is kuieren een lieflijk woord voor een soort van mars. Zeker de afstand draagt daaraan bij.
Want Torre de San Vicente is nog een aardige tippel.
Op een schaduwrijk plekje genieten we nog even van een voorbij zeilend jacht, dat met zijn Sidewinder nog aardig wat wind vangt.
Even verderop staat een meisje haar kunsten op het slappe koord te oefenen. Oke, het koord hang bijna op de grond, maar toch.
Ali heeft hier op de camping, tijdens de Valentijnsmarkt een nieuw armbandje gekocht en tegelijkertijd haar gebroken armbandje ter reparatie aangeboden. De maakster komt een uurtje later het gerepareerde
armbandje alweer terugbrengen... over service gesproken...
