Eigenlijk is Castellón niet de plaats, maar de provincie, waarvan de hoofdstad Castellón de la Plana is. Opmerkelijke bezienswaardigheden zoals het kasteel van Peñíscola, die we een paar jaar geleden hebben bezocht en de vuurtoren van Cabo de Orpesa, waar we regelmatig naartoe fietsen.
Maar goed, 10.00 uur op de bus, zoals gezegd, die er een half uurtje over doet.
Bestaat er iets fijner dan door een, min of meer, vreemde stad te slenteren en te genieten van de gebouwen, waarvan de ene bijna vervallen is en de andere nog schitterend staat te pronken.
Maar de koffie doet zijn of haar werk en dat noopt mij tot een sanitaire stop, in het centrum van de stad.
Dit etablissement, houdt het midden tussen een smaakvol ingerichte winkel, waar je allerlei prularia kunt kopen en een café. Je staat de eerste seconden, nadat je binnen komt, even helemaal perplex.
Dat verandert niet als je een bezoek aan het toilet brengt. Je weet niet waar je moet kijken. Lampen waarin je jezelf terug ziet, een wasbak die een gelijkenis vertoont met een dame. Nee, om half twaalf in de ochtend, heb ik nog niet gedronken, maar hallucinerend is het werkelijk wel. Dat de koffie "slappe hap" is, zoals Ali het noemt, neem je dan maar op de koop toe.
Minstens zo creatief is deze prachtige reclame voor een traditionele drogisterij, vroeger kruidengeneeskunde genoemd. Ik laat maar even in het midden wat de dame zo triomfantelijk boven haar hoofd houdt.
Op zoek naar een Pizzeria, waarvan de meesten nog gesloten zijn, en een andere zijn ovens nog moet aansteken, komen we dicht in de buurt van onze "vroegere" opstapplaats van de bus. Alleen zijn ze daar druk aan het verbouwen en is het bushokje weggehaald. Misschien is de halte verplaatst? Dus lopen we nog een stukje verder, maar al wat we zien, geen halte meer. In gedachten zie ik ons al een dure taxi bestellen om weer in Benicasim te komen. Als we teruglopen vraag ik een lokale dame, of de halte verplaatst is en zo ja, waarnaartoe dan? "Nee, de halte is Aqui" (hier nog steeds), alleen moeten we nog 20 minuten wachten. Dus geen pizza in Castellon de la Plana, maar een broodje in de camper.
Twintig minuten wachten, gaat toch een beetje vervelen, maar gelukkig gebeurt er altijd wel wat. In de verte zien we deze jongedame aankomen, die het zekere voor het onzekere heeft gekozen en niet wacht of haar "lover" nu wel of niet bloemen meebrengt. Dus koopt ze zelf maar een gigantische bos. Zijn het de bloemen, of de gigantische hoge plateauzolen onder haar schoenen. Maar ze moet zich aan de muur vasthouden, als ze de bocht omgaat.
Bij het instappen van de bus moeten we 40 ct. meer betalen dan de heenweg en dat is vreemd, lijkt ons.
Er zit vast geen causaal verband, tussen de prijs en een driftig heen en weer rennende politieagente, die de chauffeuse van onze bus duidelijk maakt dat we, na 50 meter, niet verder kunnen.. Want er ligt een gekantelde bestelbus midden op straat. Wij kunnen niet voor of achteruit en zullen moeten wachten tot de santenkraam is opgeruimd.
Hier heeft de kraanwagen de bestelbus inmiddels weer op z'n bandjes getakeld en kan de berger zijn taak ook uitvoeren en het apparaat wegslepen. De takelwagen vertrekt en wij kunnen weer verder. Geloof het of niet, deze hele operatie heeft misschien 10 minuten geduurd.
Wat nou Spanjaarden en hun eeuwige "mañana, mañana," het kan ook vlotjes.
