Heel langzaam komt de camping weer tot leven. De drinkers gooien hun overblijfselen van een vochtrijke avond en nacht, min of meer stiekem, in de glascontainer. Ook worden de eerste poepcontainers geleegd. De zon begint aan zijn halve ronde vanuit het Oosten om vervolgens de gehele camping te verwarmen.
De zon maakt het opportune in de mens wakker en hier en daar verhuizen de blouses weer naar hun kapstokjes. Ik maak een inschatting, hoe vaak ik vannacht door een blaffende zeehond gewekt ga worden. Want optimisme daar gelaten, alles is nog steeds niet honderd procent.
Plotseling gaat mijn telefoon over. Als ik opneem hoor ik: "Tonijnsalade en zalm". Ali is kennelijk bij het restaurant langs gelopen en weet mijn favoriete menu. Nu maar hopen dat "ons" tafeltje nog vrij is.
Dagelijks zie ik, rond de klok van tweeën, mensen met hun Petanque ballen naar achterin de camping lopen. Petanque is wat bij ons Jeu de Boules heet. Het verbaast mij dat het er zo veel zijn, dus besluit ik om maar eens een kijkje te gaan nemen.
De hele Petanque gemeente verzamelt zich op de vijf banen achter op de camping. Hier worden parturen samengesteld. Ik weet niet of dit gaat aan de hand van het land waar de kogelgooiers vandaan komen, maar op een gegeven moment hoor ik een Duitser, Engelsman en Fransman, zich aan elkaar voorstellen. Dit betekent wel dat ze hun eigen naam een keer of drie dienen te herhalen, maar het gaat onder grote hilariteit en animositeit.
Deze mevrouw mag als tweede gooien en als ze klaar is, heeft ze het kennelijk niet erg naar haar zin. De "Verdammt nog mal" en "Scheisse" volgen elkaar in rap tempo op. Vreemd, want de rest van de groep benadert het verloop allemaal met een brede glimlach.
Dat verandert heel even als deze twee heren met de duim omhoog aangeven dat "de bal ligt". Dus het meest dicht bij het kleine balletje, alleen rolt de gegooide bal nog en dat verandert de zaak. Alles wordt "in den minne" opgelost.
