We beginnen vandaag maar even met een mooi sfeerplaatje van de Rio Mar. De zon breekt even door en wij er even tussenuit. Want het regent al de hele dag.
Dan nu het verhaal van de stoelendans, waar wij gisteren deel van uitmaakten. Ik hoop niet dat ik jullie verveel! Het is een heel kleine camping en het is vaak woekeren met de ruimte(s).
Een paar dagen geleden belden we de camping met de vraag of er nog een plekje vrij was. Jazeker, we konden op "pitch" 15 staan, als wij aankwamen. We melden ons gisteren aan en de dochter van de eigenaar ontvangt ons. Met een hoop gezucht en gesteun krijgen we nr. 5. Dan kunnen jullie morgen naar nr. 37, want die gaan een paar dagen naar nr. 15. "Oke, maar ons is pitch 15 beloofd! Let wel, deze conversatie gaat in het Koeterwaals, deels Engels, deels Duits en een zuchtend gedeelte gaat in het Spaans. We hadden al gezien dat nr. 7 ook leeg staat, die is ruimer. Nee, daar staan ook Engelsen, die blijven nog!
Ik loop naar nr. 37, overigens heel vriendelijke Engelsen. Geen 2 of 3 dagen gaan ze naar pitch 15, maar een hele week. Op de weg terug staan de Engelsen, van nr. 7 er nog steeds en wel midden op de weg! "Gaan jullie?" vraag ik, "Ja", is het antwoord: "we zijn aan het betalen."
Terug bij de receptie, zegt dochterlief, maar "vrienden van nr. 6 willen daar, vanaf "Samstag", staan." "Op nr, 5 staan ze ook naast elkaar!" is mijn repliek. BENT U ER NOG?
"Wij gaan naar pitch 7" Oké, oké...... Dus wij verhuizen van 5 naar 7 en installeren ons.
Even later komt de Engelse dame, van nr. 37, naar mij toe. "Omdat zij maar een week staan en wij de hele maand, mogen wij op 15 staan." Is dat niet ontzettend lief mensen, zeg nou zelf. Maar wij hebben al besloten om op pitch 7 te blijven!
Trouwens, de mensen op 6 kijken ons niet meer aan, maar de Engelsen genieten nu even van de zon!
