De laatste dag, dus is het vandaag opruimen en klaarmaken voor het vertrek.
Het tentje eraf, het kleed opgeruimd, de stoelen en tafel achterin, de fietsen op de camper en natuurlijk de verhogingen onder de voorwielen moeten er onderweg. Het loopt hier redelijk scheef, naar voren toe, dus moet dat rechtgetrokken worden met een krik.
Maar allereerst gaan we boodschappen doen bij de Lidl om de voorraden weer op peil te brengen, zodat we niet bij aankomst in Rio Mar, direct weer boodschappen moeten doen.
Bij aankomst, bij de Lidl, zit deze jongeman voor de deur wat op zijn gitaar te tokkelen. Als we de winkel inlopen, hoor ik ineens prachtige Spaanse gitaarmuziek klinken. "Hij zal wel even een pauze muziekje opzetten" denk ik bij mezelf. Als we klaar zijn met de boodschappen en bij de kassa afrekenen, hoor ik die prachtige gitaarmuziek weer. We lopen naar buiten en nadat ik wat geld in zijn gitaarhoes gooi, neem ik plaats op een bloembak, tegenover hem. Het is bijna ongelooflijk, zo mooi deze jongeman gitaar speelt. Ik vraag hem: "Waarom hij, terwijl hij zo mooi speelt, hier zit te spelen." Maar hij begrijpt de vraag niet en zegt: "Ik speel ook wel eens ergens anders". "Maar, je hebt ongelooflijk veel talent en je speelt fantastisch!!" Hij kijkt me lachend aan. Ik ga weer op mijn bloembak zitten. Dan gebeurt er iets, waarbij ik het niet droog houd. Hij zet "Concerto de Aranjues" van Paco de Lucia in. Dit is voor mij het meest ontroerende concert voor gitaar en orkest. Ik heb geen zin om de volle 12 minuten daar jankend op die bloembak door te brengen, dus nadat ik hem twee duimpjes heb gegeven en hem bedank, "You make my day" vertrek ik. Hij ziet mijn tranen.
Tijd voor iets luchtigs.
Als we naar de Mercadona wandelen voor een verdere aanvulling van onze voorraden, zien we twee dames heel sexy bewegen. Wanneer we de heg voorbij zijn, zien we de aanleiding. Kent U ze nog? Hula Hoop's. Twintig minuten houden ze het vol, zeg de linker dame bij navraag. Tjonge, ik herinner mij m'n kleine broertje nog, die kon dit uren volhouden. Voor de duidelijkheid, dat kleine broertje wordt volgende week 68.
Dan iets minder luchtig!
Daar zit ik dan vanmorgen, heerlijk op de troon, nummer twee te doen. Onderwijl neem ik het laatste nieuws door. Als ik omkijk kom ik van de "koude kermis" terug. Op de foto toiletpapier, welke wel bruikbaar is en een niet bruikbaar exemplaar. Die laatste manifesteert zich op mijn plee. Tja, daar zit je dan, jezelf heel ongelukkig voelend, luisterend of je andere mensen hoort. Het is even stil en met de broek op de enkels vlucht ik naar een toilet waar het papier wel bruikbaar is.
Vanavond gaan we afrekenen en alvast voor het volgend jaar reserveren, want dan alleen zijn we verzekerd van een plaats en wel een "Golden Pitch."
