Benicassim 20

 Vanmorgen ben ik getuige van Zwitserse precisie. Onze Zwitserse buren gaan vertrekken en omdat de 500 meter schaatsen met uitstel te maken krijgt, heb ik alle tijd om één en ander te observeren. Ik zie uit mijn ooghoeken plotseling de neus van de enorme Carthago camper zakken, waardoor ik merk dat ze gaan vertrekken.

Inmiddels rijden de dames van het Team Persuit (Ploegenachtervolging) een ontzettend slechte tijd en melden zich, na de race, chagrijnig bij de camera van de NOS en melden "Dat ze niet een goede race hebben gereden" en "we gaan dit als team analyseren". Waarop Bert Maalderink fijntjes vraagt of wij wel over een "Team" mogen spreken, gezien de perikelen vorige week. 

Intussen neemt meneer plaats achter het stuur, rangschikt diverse items op zijn dashboard, maar stapt dan weer uit. Uitgebreid begint hij de vooruit te reinigen, met behulp van een flesje water en een trekker. Ook de ruitenwissers ontkomen niet aan een grondige schoonmaakbeurt. Steeds het krukje verplaatsend wordt, tot wel vier keer, de ruit bevochtigd en weer droog gemaakt. Mevrouw heeft inmiddels al plaats genomen op de bijrijdersstoel en zit genoeglijk op haar telefoontje, wat mij in de veronderstelling sterkt dat ze ieder moment kunnen vertrekken. Als na tien minuten rommelen in de camper, meneer eindelijk weer achter het stuur plaatsneemt en mevrouw uitstapt, kunnen ze vertrekken. Ik ken een stel dat een beter team vormt dan deze Zwitsers. 

Het heren schaatsen 500 meter sprint, is inmiddels begonnen, waarbij de Nederlanders geen rol van betekenis kunnen spelen.

Hoofd-IJsdansen verheugt zich al dagenlang op de uitzending van Eurosport, waar het IJsdansen zal worden vertoond. Om 12.00 uur zal de wedstrijd beginnen, maar O jee, alles wat hier te zien is zijn de IJshockeyers en daar vindt ze niks aan. De teleurstelling druipt op de vloer van de camper. Als ik niet snel iets doe, is de ramp niet te overzien.

Op het Chromebook speur ik naar wat obscure televisie stations, totdat ik een Russisch of Wit Russisch station, wat tegenwoordig Belarus heet, weet op te sporen. (Mijn Slavische talen zijn de laatste jaren wat aan slijtage onderhevig, dus het verschil weet ik even niet te duiden). Natuurlijk is het commentaar ook in één van die talen, maar dat deert de kijkster niet.

Vier uur lang zit ze aan het Chromebook gekluisterd om uiteindelijk het Franse paar de gouden medaille te zien winnen.

  Dit stel is vijfvoudig Europees- en viervoudig Wereldkampioen en dan nu Olympisch goud.

Ondertussen zit ik op NPO 1 naar de verrichtingen bij het Skeleton te kijken. Voor mensen die niet weten wat dat is. Wel, je suist plat op je buik op een soort dienblad (sleetje), met je gezicht 10 cm van de ijsvloer. Dit alles met een snelheid van 126 km per uur naar beneden, waarbij je achterlijk scherpe bochten moet maken, zonder dat je een stuur hebt. Nog nooit van gehoord? Nou dat gaat veranderen en dat begint NU.

Want de Nederlandse Kimberley Bos uit Ede wint een bronzen medaille op dit onderdeel Skeleton. Ze schrijft hier geschiedenis, want nog nooit won een Nederlander op de Winter Olympische spelen een medaille op dit onderdeel. Na Nicolien Sauerbreij, die in 2010 een medaille in het Snowboarden won, is ze de 2e die een medaille wint, buiten het schaatsen om.