“Crossing roads”, zo zou je onze ontmoeting met Jikke en Mink kunnen noemen. Gisteravond eten we gezamenlijk in het camping restaurantje en onderzoeken we een eventuele “gezamenlijke” route. Maar de gestelde doelen liggen dusdanig uitelkaar: zo zakken zij af naar Portugal, terwijl wij de neus naar het Noordwesten van Spanje richten om vervolgens de Franse kust te volgen. Dat betekent dat er geen reis-compromis tot stand kan komen.
Vanmorgen verdwijnen ze dan ook langzaam, na een knipperende groet, uit ons zichtveld, maar zeker niet uit ons hart.
Zoals gezegd, het gaat naar het Noordwesten van Spanje en wel Orio. Wij verbazen ons over de “Zeer vreemde route die TomTom ons laat rijden.” (klik op de link en zoom in op het Noordelijke deel) want het lijkt een ongelooflijke omweg.
Maar het is klagen “met de mond vol brood” want het blijft een wonderschone omgeving, dit prachtige Baskenland. Hier leeft dat mooie trotse volk, dat al jaren bezig is zich af te scheiden van de rest van Spanje.
Hoewel je landen of streken nooit mag vergelijken, dit lijkt alsof je door Zwitserland rijdt.
Als de zon dan ook nog eens een rol gaat spelen in dit fenomenale schouwspel, worden we weer helemaal gelukkig. Ondanks dat we de “Peajo” vandaag mijden, worden we prachtig om de grote stad Pamplona geleid. Deze stad is vooral bekend door de jaarlijkse stierenrennen tijdens de San Fermínfeesten. Deze feesten spelen zich af tussen 6 en 14 juli. Ik denk dat iedereen die gekkies ooit wel eens op t.v. heeft gezien, die vooruit rennend aan een aantal stieren proberen te ontkomen, terwijl het wel de bedoeling is zo dicht mogelijk ervoor te blijven.
We staan nu op de laatste Spaanse camping en wel Camping Orio Kanpina in Orio, vlakbij de zee en een zandstrand. Zo dadelijk daar eerst maar eens een kijkje nemen.
