Benidorm 20

May Day…..? Dit is een woordspeling waar ik al een aantal dagen mee rondloop. Want eigenlijk is MayDay, in de scheepvaart, bedoeld voor een levens bedreigende situatie en is het de equivalent van het SOS, een verbastering van het Franse “m'aidez” (help mij).

Maar of die hulp, voor mij, ooit nog op tijd komt is maar de vraag.

Een week geleden heeft premier “May van Engeland” aan de EU aangegeven, middels een artikel 50 brief, dat het de Britten menens is voor wat betreft de Brexit. Vanaf nu krijgen ze 2 jaar om hun biezen te pakken

Nu moet mij iets van het hart. Des te langer wij hier in Benidorm rondwandelen, des temeer ik geraakt word door de onbeschrijfelijke “behavior” van de Britten. Het gedrag, dat deze bevolkingsgroep aan de dag leggen, is vaak luidruchtig en plaatsvervangend beschamend. Verder zijn ze op grote afstand te herkennen aan hun wansmaak voor wat betreft hun kleding, of liever gezegd het ontbreken daarvan op de openbare weg.

Beschonkenheid is daar niet altijd de reden van. Nee, voor deze mensen, die kennelijk de schaamte voorbij zijn, is het een alledaagse onbeschaafdheid. Is het alleen de jeugd, die dit gedrag aan de dag legt? Ik zou willen uitroepen, “was het maar waar”, nee, het is de “oudere jeugd” die zich zo schaamteloos gedraagt. Kijk, een laatste vrijgezellenfeest mag, wat mij betreft, grenzen overschrijden. Maar volwassenen die gekleed, of is het ongekleed, in een veel te strak zwembroekje of te kleine bikini over straat lopen, waar de buik en andere niet te noemen lichaamsdelen uit blubberen vind ik ronduit schandelijk. Mochten ze toch gekleed over straat gaan schreeuwt de wansmaak er werkelijk vanaf. Er zijn momenten dat het pijn doet aan je ogen en vaak is het onvoorstelbaar hoe er combinaties, of liever non-combinaties, worden gemaakt, vaak bij het ordinaire af.

 

Toch is er hoop, want op het moment dat deze dames in de gaten krijgen dat ik hen fotografeer, wordt ook voor hen de situatie kennelijk een beetje beschamend en zetten ze het op een lopen.

Tjonge, wat maak ik er toch een drama van, bedenk ik bij het herlezen van deze fulminante uitlatingen. Ik zoek het maar bij mezelf, want kennelijk voelt het voor mij, dat de Britten de EU gaan verlaten, alsof een huisgenoot plotseling, zonder vooraankondiging, zegt te gaan verhuizen, of een vriendje vertelt dat hij met een ander naar een belangrijke voetbalwedstrijd gaat. Het doet pijn. Pijn omdat ik mij in de steek gelaten voel en ik het niet zag aankomen.

Vind ik dan Engelsen zo aardig dat ik het niet kan hebben dat ze mij/ons in de steek gaan laten?