Nu is Benidorm best wel een gekke stad, maar als ik jullie vertel dat wij, midden in de stad en midden op een zebrapad, een pannenkoekje hebben gegeten en een glaasje wijn hebben gedronken, denk je misschien “had het maar bij één glaasje gehouden.”
Maar laat ik beginnen met te vertellen dat onze patiënt, zeer plotseling, weer thuis is. Dat wil zeggen, weer bij ons op de camping zit. Gister, rond vijf uur, waren de berichten nog redelijk alarmerend, nu is hij uit het ziekenhuis ontslagen. Was het niet rederijker Brederode die zei, “t’ Kan verkeren”?
Hier de Torre Levante Crew, minus één, die daar bijna iedere ochtend een kopje koffie drinken. v.l.n.r: mijn eega, Ria, Annie, Teus (zonder H), Piet, Riky en “ik zei de gek” . Eigenlijk vertegenwoordigt dit gezelschap de diverse manieren van “overwinteren”. Ria en Piet wonen hier het gehele jaar in een prachtig appartement. Annie en Teus huren en verblijven hier vanaf september, 8 maanden per jaar en Riky komt hier 2 keer per jaar een aantal maanden op de camping en wij zijn “maar op doorreis”.
We zijn vandaag op de fiets, omdat mijn knie een beetje opspeelt, dus nemen we de “gelegenheid te baat” om dwars tegen het verkeer in over de boulevard te fietsen om een speciale winkel te bezoeken. De aanwezige politie reageert niet eens op onze overduidelijke overtreding. Maar de spullen, waar we voor komen, zijn niet te vinden. Gelukkig zit “de Belg” om de hoek.
Dus “vatten” we ook maar even een heerlijke pannenkoek met een glaasje witte wijn. Totdat we ons realiseren dat we werkelijk “midden op het zebrapad” zitten te lunchen.
