We zijn in Turkije en dat is toch even een emotioneel moment. Zo maar Turkije en dat op “eigen kiel”, vergeef mij deze scheepse uitspraak.
Nog even over gisteravond. Er kwam een verzoek om ‘onszelf’ meer op de foto te zetten. Nu zijn we daar niet echt van, maar een uitzondering kan wel gemaakt worden voor onze lieve kleinkinderen.
Op de eerste foto is opa bezig met het leggen van een Skype verbinding en op de tweede foto is opa bezig met het leggen van een Skype verbinding, terwijl Oma alleen maar poseert is opa dus druk bezig.
We zien vandaag een hoop 4 baans weg en die voert ons naar de grens met Turkije. Wat voor ellende ons allemaal is voor gespiegeld heeft met de werkelijkheid niets te maken. Ik zal niet alle loketten opnoemen die we “dachten” door te moeten, maar bij loket 1 mogen we gelijk doorrijden. Het enige obstakel is een rail met scherpe omhoog stekende punten van wel 10 centimeter. Ik weiger door te rijden totdat een behulpzame Turk met zijn voet de punten naar beneden trapt, we kunnen door. Tussendoor geld uit de muur halen en naar Loket 2, alle papieren tonen….. en dan de hilariteit. “You Herman? “ Then You Ali! wijzend op Ali. Ali is in Turkije een mannennaam en dat levert veel lachende gezichten op bij de douane. Loket 3 is ook zo gepiept en binnen 10 minuten rijden we Turkije binnen.
Binnen de korstte keren komen we de eerste minaret tegen.
Waar we een hele stoet van tegenkomen zijn families die allemaal samengepakt op een soort van auto zonder cabine langs de kant van de weg sukkelen. Ali durft niet een foto van de voorkant te maken, anders zou je kunnen zien dat ze volledig zonder bescherming zo rondrijden. De motor, stuur inrichting e.d. alles is open en bloot. Je mag eigenlijk niet zonder toestemming mensen hier fotograferen.
In de verte zie je het paard van Troje staan, dit is exemplarisch voor Troje. Het verhaal volgt, want morgenvroeg gaan we de opgravingen van Troje bekijken. Onderweg, tijdens een koffiestop, komt er vanaf een berg een soort zwerm aanzetten. Het lijkt indrukwekkend en als het dichterbij komt blijken het meer dan 350 fietsers uit Duitsland te zijn. Tot mijn paniek draait het hele spul de parkeerplaats op waar wij staan te rusten. Dat de mannen hun behoefte gaan staan doen rondom de camper, is voor mij het sein om zo snel mogelijk te vertrekken.
Een uurtje later komen ze weer langs de camperplek in Troje.
Zoals gezegd, morgen gaan we, onder leiding van Uran Troje bezoeken.
