Ik dacht, laat ik de plaatsnaam eens op Griekse wijze opschrijven, want zo zien de verkeersboorden met plaatsnamen er namelijk uit.
Alexandropolis ligt in het Noordoosten van Griekenland, dicht tegen de Turkse grens aan. Tijdens een wandeling langs de boulevard kun je zien dat de Griekse crisis hier verschrikkelijk heeft huisgehouden. Terwijl het een mooi kustplaatsje is geweest is het verval duidelijk te zien. Men doet nog z’n best om het netjes te houden, maar het is vechten tegen de bierkaai. De prijzen van levensonderhoud zijn de afgelopen jaren fors gestegen, soms 3 tot 5x zo duur.
Wat we onderweg, ook langs de grote weg, vaak zijn tegengekomen zijn dit soort huisjes, soms met daarin een kaars of olielampje.
Als ik een foto maak, zit even verderop een oude man te lachen. Als ik hem vraag waar deze huisjes voor dienen, geeft hij mij te kennen dat hij alleen Russisch of Armeens spreekt. Nu weet ik niet of hij mij ‘bij de poot neemt’ want dit zegt hij nadat ik hem vraag spreekt U Engels, spreekt U Duits, spreekt U Nederlands? Wat hij nog wel kwijt wil, is dat dit een minikerkje is. Die indruk hadden wij ook al.
Op dit terras, onder de vuurtoren, gaan we een hapje eten en doen wij ons te goed aan een heerlijk glaasje Retsina. (Duizenden jaren geleden werd retsina in amforen bewaard die verzegeld werden met hars van pijnbomen, waardoor de wijn op natuurlijke wijze en onopzettelijk een harssmaak kreeg). Ik moet bekennen, dat ik het ook wel weg kan krijgen, dus besluiten we in de plaatselijke kruidenier een paar flesjes mee te nemen.
Morgen, zondag, begint het avontuur Turkije. We gaan de grens over en volgens de verhalen moeten wij ons voorbereiden op langdurig oponthoud aan de grens. Inklaren van de camper, Visa inleveren, Paspoort controle etc. Onze eerste stopplaats is het Turkse Troye. Ja het Turkse Troye. In het Nederlands is het Troje. In de Griekse mythologie is Troye een van de meest aansprekende steden. Ja de Griekse Mythologie. Ik kom hier morgen wel op terug.
