De dag gaat anders verlopen, nadat we om 9.30 uur, voor een jarige medereiziger, hebben gezongen is Ali zojuist met een taxi richting ziekenhuis afgevoerd. Ze heeft al een paar dagen een rare plek in haar nek en dat is hoogstwaarschijnlijk een Tekenbeet.
De Engels sprekende taxichauffeur Memmet is met haar onderweg. Memmet is een allervriendelijkst uitziende jongeman die met Ali alle nodige adressen afgaat en voor haar gaat tolken. De begeleiding vindt het verstandiger om een hysterische echtgenoot maar thuis te laten en zo zit ik nu als een mak schaap me ongerust te maken in de camper en dit verhaaltje te tikken.
Na 2 uur, Ali is weer terug. Het bloed is onderzocht en volgens de Turkse Eerste Hulp is het geen tekenbeet. Ze heeft 2 tubes zalf mee gekregen, die volgens Memmet, antibiotica bevat. Maar Memmet’s Engels is een beetje roestig en volgens de mevrouw van de camping, die Duits en Engels spreekt is het absoluut geen antibiotica.
Inmiddels hebben we een ‘formulier’ ingevuld op de huisartsen site van Ali haar huisdokter. Maar daar kun je geen foto meesturen dus ook maar een email gestuurd met foto. Daarna gebeld met de assistent en ook nog de bloedwaarden per mail verstuurd. De huisarts zou weer per mail antwoorden maar dat zal morgen worden. Een aantal medereizigers hebben ervaring met tekenbeten en wij hebben ook de app over teken gedownload. Het lijkt iets anders te zijn maar we wachten de mail van de huisarts af.
Ondertussen zitten we op het terras van het restaurant met een formidabel uitzicht over de Middellandse zee.
En genieten we van het mooie weer.
Om 6 uur, Turkse tijd, is er een Briefing waarin de bezienswaardigheden onderweg nog eens aangestipt worden. De rit van 90 km nodigt ook zeker uit de alternatieve route te gaan rijden. We kijken morgen hoe de sfeer “erbij hangt” en besluiten dan welke route we naar Bergama gaan nemen.
