Op 1 van de laatste trips in Turkije blijkt dat het niet mogelijk is om de Tolwegen te vermijden, dus moet er een Vignet aangeschaft worden. Op dat vignet, dat correspondeert met het kenteken van je camper, wordt dan een vooraf afgedragen bedrag gestort. Iedere keer, dat het voertuig een poortje passeert, wordt er een bepaald bedrag afgeschreven.
Maar dit vignet is alleen maar verkrijgbaar op het PTT postkantoor, ja ook hier is het de PTT. Nu moet een ieder persoonlijk dat vignet komen halen en betalen, met medeneming van het paspoort en kenteken bewijs. Dus stappen 19 heren en 1 dame in een vooraf gehuurd busje.
Het is ruim 35 graden, maar gelukkig heeft het busje Arko (Alle Ramen kunnen Open) en wordt de 8 km lange tocht aanvaard. Als we met z’n allen het kleine PTT kantoortje binnenstappen, ontstaat er een soort van paniek. Want nog nooit zijn er zoveel tegelijk in dit kleine kantoortje geweest. Zelfs de directeur van het kantoor komt een kijkje nemen en aanschouwt met enige zorg de ‘menigte’, want zo moet dit ongeveer op hem overkomen.
Nu heeft zich een paar weken geleden iets voorgedaan met een aantal campers onder ons. Sommigen hebben al een stuk Tolweg gereden en hoogstwaarschijnlijk staat er dus een boete voor deze camperaars open. Er wordt besloten om eerst te informeren naar de eventueel openstaande boetes. Stel je even voor, je vraagt dit aan een PTT ambtenaar, zoiets als bij de groenteboer vragen naar je saldo op de bank. Het volgende pandemonium speelt zich voor mijn ogen af.
Aan de telefoon is Yaser, onze camping manager. Dick stelt een vraag aan Yaser, geeft de telefoon aan de ambtenaar, die luistert naar de vraag, geeft antwoord, geeft de telefoon weer aan Dick en die hoort het antwoord van de ambtenaar via Yaser. Nu is het wel duidelijk, waar de Tolpoorten, zonder betalen zijn gepasseerd, maar maak dat maar eens duidelijk aan een ambtenaar die normaal alleen maar postzegels verkoopt. Dus gaat de telefoon herhaalde malen heen en weer. Bent U er nog?
Plotseling ontdek ik op de heup van de ambtenaar een levensecht pistool en realiseer ik mij dat dit helemaal geen PTT beambte is maar een beveiliger. Nu spreekt deze beveiliger een paar woorden Engels, zoals “sit down” , maar er zijn maar 4 stoelen in het gebouwtje, dus dat heeft niet echt effect. Daarbij is iedereen nieuwsgierig naar de uitkomst van dit geheel en wil er zo dicht mogelijk bij staan. Landkaarten worden er bijgehaald, maar men komt er niet uit. En dit alles speelt zich letterlijk en figuurlijk boven en over het hoofd af van de enige medewerkster van dit kantoor.
Dick heeft een soort van oplossing, “Diegene die zeker weet dat hij of zij een boete heeft, gaat het vignet het eerst aanvragen, zo kunnen we zien of het problemen oplevert.” De “groenteboer en banksaldo” argument blijft natuurlijk bestaan. Nu moet er uitgelegd worden dat wij allemaal een vignet willen en dat is ook niet zomaar voorelkaar. Maar dan eindelijk, paspoort en kenteken in de aanslag en 50 Tl voor de betaling. De “boeteklanten” krijgen zonder een probleem een vignet, behalve de eigenaar van een Arto camper, want die heeft een tandemmaster met een grotere wielbasis en dan zit je in categorie 3 en……. U raadt het al, die vignetten hebben ze niet in dit kleine kantoortje. Er wordt met maten geslingerd, omtrent de wielbasis, dat het een lieve lust is. Totdat ik ontdek dat op het ‘nieuwe’ kenteken bewijs, dat plastic ‘kaartje’ de wielbasis simpelweg ontbreekt.
Nu ineens weet niemand meer over het ‘hoe en wat’ van de criteria en hoe dit gecontroleerd wordt en of ze hier het “plastic” wel gaan accepteren. Let wel, de uitgifte van de vignetten wordt gedaan door het meisje, dat steeds roder begint aan te lopen. Als 1 van ons aan de “pistool”meneer vraagt of hij kan meehelpen, wijst deze demonstratief naar zijn badge, met andere woorden, “dat is niet mijn werk”. Ik verdenk de directeur ervan, dat deze inmiddels een aanvraag voor een 2e medewerkster aan het opstellen is, want een dergelijke omzet en handelingen is in geen jaren voorgekomen en dat vraagt om uitbreiding van personeel, wat hem natuurlijk ook nog belangrijker maakt.
Inmiddels heeft het meisje de slag aardig te pakken en duurt iedere handeling hoogstens 10 minuten. Ook het “plastic”krijgt zonder bezwaar het felbegeerde vignet. Als iedereen, behalve de Arto eigenaar, zijn vignet heeft, kunnen we terug naar de camping. De bewaker staat bij de uitgang iedereen opgelucht een hand te geven en rekent stiekem ook op promotie. Tenslotte heeft hij de directeur kunnen laten zien dat hij dit soort situaties, soepel en in het Engels, kan oplossen.
