Vandaag heet een rustdag te zijn en hebben we laat het ontbijt, terwijl het al rond de 24 graden is. Het programma bestaat uit het bezoeken van de Burcht. Deze staat op steenworp afstand van de camping, dus is het verplicht deze te bezoek.
Via het strand wandelen we naar de Burcht Mamure Kalesi die gebouwd is door Armeniërs in de 13e eeuw. Hij bestaat uit 36 bolwerken en een 14 hoekige wachttoren.
In het ronde gebouwtje op de voorgrond ontmoeten we een zeer vriendelijke Turk, die ons waarschuwt de burcht niet binnen te gaan. Ze zijn aan het verbouwen en het is werkelijk te gevaarlijk. Hij loopt met ons mee tot aan de ingang, daar houdt hij ons tegen. Niet verder dan hier gebiedt hij. Dat is maar goed ook, want terwijl we daar staan, komen er een paar grote steenklompen naar beneden.
Opeens ziet hij de gewonde hand van Dick, die tijdens een klauterpartij over een aantal rotsblokken is gevallen. Hij sleept Dick mee en begint in zijn gebouwtje naar verbandzaken te zoeken. Alvorens er een pleister op te plakken komen er diverse ontsmettingsmiddeltjes overheen. Daarna worden we uitgenodigd om zijn foto albums te bekijken. Een kast vol staat ons te wachten en ze moeten allemaal bekeken worden. Veel Nederlanders hebben hem foto’s opgestuurd, zelfs een compleet geprint foto boek.
Natuurlijk moeten we ook in het gastenboek onze ervaringen zetten, daar staat de vriendelijke meneer op.
En even later heeft hij ook thee voor ons gezet. Ik begin me opgelaten te voelen over zoveel vriendelijkheid en gastvrijheid.
Als we willen vertrekken en hem weer buiten de hand schudden, roept hij “madam’'”, “madam” en troont Ali mee naar een soort moestuintje.
Daar begint hij munt te snijden en overhandigt een ieder een bosje munt. Voor in de salade, zegt hij erbij, je kunt er ook thee van trekken en het 2e kopje is altijd lekkerder, aldus deze schoonmaker/bewaker.
Vanavond hebben we, vlak voor de gezamenlijke maaltijd, nog met Nederland geskyp’t, alles gaat daar goed en ook daar is het nu mooi weer.
Gisteravond heb ik Olga ontmoet, een Russische zangeres, die nu met haar Noorse man en 2 kinderen in Ankara woont. Gisteravond heb ik haar gevraagd wat voor ons te zingen. Ze is vereerd en tijdens het eten laat ze een proeve van haar bekwame zangkunsten horen. Als ze een Russisch lied inzet en de 35 luisteraars zachtjes mee neuriën raakt ze ontroerd en kan ze even niet verder spelen. Het is een bijzondere avond.
Morgen gaat het naar Tasucu, wederom aan de zee. Het is maar 120 km maar de reistijd is krap 4 uur, dit omdat het veel berg weggetjes zijn. Het schijnt dat we via een hoogte van 3000 m gaan klimmen.
