Eerst nog maar even over gisteren, want ik ben compleet vergeten te melden, dat er een enorm feest is gegeven voor de jarigen onder ons. Dat zijn de toekomstige jarigen en die het al geweest zijn en wel 8 in getal.
De gelukkigen kregen van de leiding een waterpijp en Hans ging langs met een vreemdsoortig goedje, wat je in de waterpijp zou kunnen gaan roken; let wel zou kunnen, want volgens Hans word je daar zo stoned van als een ‘paard’. Maar gelukkig helpt de overvloedige drank ook een handje en bleef het, ook tijdens de maaltijd met muzikale begeleiding van Olga, heel gezellig.
Dan nog even over de douches van de camping van gisteren. Het water wordt verwarmd door een paar zonnecollectoren, dus als er een paar uitgebreid ge- douched hebben, is het water niet snel genoeg opgewarmd en dat heeft weer leuke effecten op de gebruikers. Gedurende de dag komen er benepen gilletjes onder de douche vandaan, kennelijk is het water dan weer koud. Wat ook wel grappig is, is dat je de koppies en de beentjes kunt zien van de douche klanten.
Vandaag heeft de rit een aantal verassingen in petto. In eerste instantie wordt er vanuit gegaan, dat we over een hoogte van 3000 meter moeten klimmen. Maar de Turkse Rijkswaterstaat, die over de infrastructuur gaat is geweldig haar best aan het doen en er worden langs de gehele kust 4 baans wegen aangelegd.
De nieuwe wegen gaan, via tunnels, dwars door de bergen. Hier en daar zijn al stukken gereed en dat blijkt op afstand winst op te leveren. Was de route vorig jaar nog 120 km nu blijkt hij 114 km te zijn.
Vlak voor onze bestemming komen we daadwerkelijk door zo’n tunnel. De weg is zo vlak, dat het op een ijsbaan lijkt en je hoort dan ook het zachte zoeven van de banden tegen de gladde wanden weerkaatsen. Let ook even op de kunstzinnige foto techniek van Ali.
Maar wat is het hier een mooie wereld. Als we een pauze inlassen, ergens tussen 2 bergtoppen in, is het genieten geblazen.
En vindt Ali een bergkristal. Het stuk is te groot om in z’n geheel mee te nemen, maar wat we ook proberen om er een stuk af slaan, dat mislukt jammerlijk.
En dat we in de bergen zitten geven deze schitterende opnames van mevr. De Vries weer. Ik wijs er nog maar eens op dat, door op de foto’s te klikken deze vergroot worden weergegeven. Op de linker foto is een bord te zien met 15% stijging, dit is het gemiddelde. Soms mag de camper in de 1e versnelling, om de volgende bocht te halen. Op de rechter foto zouden onze mede reizigers Lydi en Max zichtbaar moeten zijn met hun nieuwe camper.
De camping in Tasucu ligt pal aan de zee en dus aan het strand , dat wel uit stenen, oftewel grof grind en keien bestaat.
Dit is ons uitzicht, voor de komende 3 dagen en het strand ligt 1 meter dieper, na de picknick tafeltjes. Dan heb je 5 meter grindzand en dan de zee. Dus waterschoentjes zijn geen overbodige luxe, die hebben we onderweg dan ook voor Ali gekocht.
En dat ze dan, een kwartier na aankomst, in de Middellandse zee ligt, is dan ook niet verwonderlijk.
