Terwijl de stofzuiger van de overbuurvrouw voor de zoveelste keer aanspringt, knalt meneer de schuifdeur van de VW bus weer in het slot. De buren zijn al een aantal dagen aan het opruimen en hier en daar gaat dat gepaard met verwijten van mevrouw.
"Moet ik mijn nek soms breken?" als meneer zijn uitstalling pal voor de deur heeft verzameld. Het stofzuiggeluid geeft je het idee dat ze, met het mondstuk, de vaste vloerbedekking eruit wil schuren. Als meneer een plastic tuinstoel aan het in elkaar vouwen is, zit mevrouw er gehurkt voor om de laatste restjes stof van het groene ding te verwijderen. Steun- en kreunende geluiden komen vanonder de caravan uit als de poten onder het vehikel vandaan worden gedraaid. Op het eerste oog zul je het niet zeggen, maar de vertrekstress heeft toegeslagen. Ik hoor meneer, in het Drents, de Spaanse onderhoudsmonteur uitleggen dat ze " Um vief zuln wie vot goan". Hij herhaalt de zin een aantal keer, waaruit de Spanjaard kennelijk moet begrijpen, dat zijn hulp nodig is om meneer te assisteren door hem van zijn plek te dirigeren. Het hele tafereel zou niet misstaan in een film van Federico Felinni. Alleen speelt zich dit af in Spanje in plaats van in Italië.
"Moet ik mijn nek soms breken?" als meneer zijn uitstalling pal voor de deur heeft verzameld. Het stofzuiggeluid geeft je het idee dat ze, met het mondstuk, de vaste vloerbedekking eruit wil schuren. Als meneer een plastic tuinstoel aan het in elkaar vouwen is, zit mevrouw er gehurkt voor om de laatste restjes stof van het groene ding te verwijderen. Steun- en kreunende geluiden komen vanonder de caravan uit als de poten onder het vehikel vandaan worden gedraaid. Op het eerste oog zul je het niet zeggen, maar de vertrekstress heeft toegeslagen. Ik hoor meneer, in het Drents, de Spaanse onderhoudsmonteur uitleggen dat ze " Um vief zuln wie vot goan". Hij herhaalt de zin een aantal keer, waaruit de Spanjaard kennelijk moet begrijpen, dat zijn hulp nodig is om meneer te assisteren door hem van zijn plek te dirigeren. Het hele tafereel zou niet misstaan in een film van Federico Felinni. Alleen speelt zich dit af in Spanje in plaats van in Italië.
Hoofd-verhuizingen heeft besloten, dat wij in ieder geval niet meer gaan verkassen. Voorkomend als ze is, vindt ze, dat wij dit even moeten melden bij de receptie. Want stel je voor dat ze daar "onze" plek gaan weggeven, terwijl we er nog staan.
De receptie ligt pal aan het strand naast het restaurantje, dat op het strand staat. Het is een idyllisch plekje om in de warme zon een lekker lokaal hapje te eten. Maar het bord vertelt ons niet meer dan dat er vandaag "een menu" is. Dus veel wijzer worden we daar niet van. Morgen maar lekker bij "de Duitser" eten in El Verger.
Als we nog even over de camping wandelen, stuiten we op deze Duitser. Nieuwsgierig als we zijn en al vrij snel begrijpen we dat dit geen Cliniclown is, vragen we naar zijn uitdossing. Hij legt uit. Het carnaval begint met de Woensdag die als "Weiberfastnacht" wordt omgeschreven. Vandaag en gisteravond staat voornamelijk in het teken van de vrouwen en meisjes. In veel delen van Duitsland geldt deze dag als een feestdag en wordt er verkleed in kroegen en cafés gedronken en gefeest. Een gebruik is dat tijdens Weiberfastnacht door vrouwen bij mannen de stropdas wordt afgeknipt en als een soort van verontschuldiging ze een kus (Bützchen) krijgen. Hij is nu nog alleen, maar 11.11 uur komt de rest. Ik beloof dan even terug te komen voor een foto.
Het is een bijeenkomst van oude uitgebl... uh, gelaten feestvierders, wat ik even later aantref. Onze Cliniclown legt nog even uit: Rosenmontag is traditioneel de dag van de optochten. De optocht van Keulen, want daar komt hij vandaan, meldt hij trots is de grootste van Duitsland. Een optocht bestaat voornamelijk uit muziekbands en veel prachtig opgebouwde praalwagens met een sarcastische blik op het nieuws uit het verleden.
