Benicassim 19

Geroutineerd trekt ze een vloeitje uit het pakje Mascotte. Vervolgens haalt ze een plukje shag uit haar groene Twin pakje en rolt, iets minder geroutineerd, op het smyrna tafelkleed een shagje.

Alleen in het midden zit een beetje shag, waardoor het mondstuk en de voorkant uiterst dun zijn. Ze pakt haar plastic aansteker en steekt, hevig zuigend, de zelf gedraaide sigaret aan. Het papier aan de voorkant vat vlam en in kleine kringeltjes vliegt het dunne vloeipapier omhoog. Met twee ferme trekken wordt er wat rook geïnhaleerd, waarna de peuk weer wordt uitgedrukt in een druk-asbak. Nadat op de knop is gedrukt verdwijnt het restant in de buik van de asbak.

Een slok thee besluit dit ritueel, waarna het restant thee, met de theebladeren, in de naast haar staande cactus wordt gegooid.

Vanmiddag, terwijl ik in een schraal zonnetje zit, komt dit beeld van mijn moeder naar boven. De cactus was zo'n beetje de enige plant die ze in leven kon houden, (die hoef je bijna geen water te geven, nou)  ondanks de verzuring die optrad na het herhaaldelijk legen van haar laatste slok thee.

Het zonnetje laat ons deze ochtend een beetje in de steek, waardoor de temperatuur niet boven de tien graden komt. Als we in onze badjassen naar het zwembad wandelen, bekruipt ons de gedachte "waarom doen we dit eigenlijk?"
Maar vaak, als je er eenmaal "door" bent, is het ook wel weer lekker. Als we bij het zwembad aankomen, zit het hek nog op slot. Nu zijn we meestal 15 minuten te vroeg om, zo nog voor de drukte aan, een paar "rustige" baantjes te kunnen trekken. Daar sta je dan, het is zoals gezegd fris, in je peignoir te blauwbekken. Ondanks dat we te vroeg zijn, vraag ik toch maar even bij de receptie of de mannen nog op bed liggen. Via de mobilofoon worden de mannen opgeroepen en als ik weer bij het hek van het zwembad kom, arriveren ook de "mannen".

Dus mensen, ook aan de Spaanse Costa's is het niet altijd rozengeur en maneschijn. "Als het gras bij de buren groener lijkt, is het vast en zeker kunstgras".