Ons ochtend zwemritueel wordt al een aantal dagen "opgefleurd" door een Nederlandse mevrouw. Zo langzamerhand zijn we redelijk op de hoogte van haar levensverhaal, tenminste van de laatste jaren. Zo heeft ze kortgeleden een open hart operatie ondergaan, waarbij haar oude en lekke hartklep is vervangen door een nieuwe. Als oefening hangt ze de eerste 10 minuten aan het trapje en trekt ze zichzelf steeds uit het water. Dit om haar borstbeen "iets uit elkaar te trekken", zoals ze zelf zegt. Dan vervolgt ze haar oefeningen door een paar heftige baantjes borstcrawl, waarbij ze diagonaal het bad oversteekt. Iedere keer verbaast ze zich daarover, "ik heb geen stuur meer!", roept ze steeds weer. "Misschien moet je je hoofd boven water houden", opper ik dan, want ze zwemt steevast met haar hoofd onder water en veroorzaakt zo regelmatig een bijna-botsing. Maar.... mevrouw is een beetje doof, nou laat ik zeggen, ze hoort helemaal niks meer. Ze is afhankelijk van liplezen, dus als ik wat zeg en ze kijkt niet naar me, reageert ze niet. Mijn zwemmaatje heeft hele gesprekken met haar, waardoor de 60 baantjes erbij inschieten. Maar goed, we doen het ermee.
De zon vergoedt veel, want die doet hevig haar best. Ook de bloemetjes laten zich de strelende zonnewarmte welgevallen.
Hier en daar piepen ze door de coniferen heen en geven een extra kleur aan de dag.
Ook op de camping beginnen de, nu nog, kale bomen uit te botten, met soms hier en daar een verdwaalde bloem. De bomen worden hier dagelijks water gegeven door middel van een ingenieus stelsel van waterslangen, die over de gehele camping langs de afscheidings-heggen lopen en cirkelvormig om de bomen liggen. Tegen de ochtend gaat de kraan open en krijgt alles een slokje water.
Vanmorgen gaat het naar de Lidl voor de broodnodige voedsel aanvullingen. Of het aan mijn bui ligt, of het is toeval, maar het lijkt alsof we alleen maar gehandicapten tegenkomen. Als ze niet met een blindenstok lopen, hebben ze wel een, even zo, kreupele vrouw in de arm, om zich zo voort te bewegen. "Hoe komen al die mensen hier ooit", vraag ik me hardop af. "Je moet je toch niet voorstellen dat dit achter het stuur van een auto zit?"
Op de terugweg komen we dit voorbeeld van een bloemrijke omgeving tegen. "Kennelijk is ze vergeten haar pyjama uit te trekken" merkt Hoofd-inkopen op. Ik schrik even, want we lopen pal achter het echtpaar. "Stil joh" fluister ik."Ach man dit kunnen alleen maar Engelsen zijn", krijg ik als cynisch antwoord terug.
De zon vergoedt veel, want die doet hevig haar best. Ook de bloemetjes laten zich de strelende zonnewarmte welgevallen.
Vanmorgen gaat het naar de Lidl voor de broodnodige voedsel aanvullingen. Of het aan mijn bui ligt, of het is toeval, maar het lijkt alsof we alleen maar gehandicapten tegenkomen. Als ze niet met een blindenstok lopen, hebben ze wel een, even zo, kreupele vrouw in de arm, om zich zo voort te bewegen. "Hoe komen al die mensen hier ooit", vraag ik me hardop af. "Je moet je toch niet voorstellen dat dit achter het stuur van een auto zit?"
