Daar zit je dan, op een zonnige zaterdagmiddag, wat voor je uit te staren, hopende op een beetje inspiratie voor een verhaaltje. Maar er komt niks, nada, het blijft blanco. Met enige hoop begin ik maar eens, op goed geluk, door mijn foto's op de laptop te grasduinen. Maar hoelang ik ook voor me uit staar, er komt niets om aan het "wereldwijdeweb" toe te vertrouwen. Natuurlijk zijn er ongebruikte foto "bij de fleet". Want tijdens één bezoekje aan een stad of museum komen we met minstens 30 foto's terug, waar ik dan vervolgens maar een paar van gebruik.
Met een kreun van wanhoop dreig ik het op te geven, als de eindredactie met een "geweldig" idee komt...... "vogeltjes". Ze duidt hiermee op o.a. een paar geel/groene vogeltjes, die zij fotografeerde na het bezoek aan het Museu d’Histórica de Catalunya.
Heel lief bedoelt natuurlijk, maar wat heb je er aan? Ja, je hebt een foto, maar geen verhaal. Om nu alleen die foto op de blog te zetten lijkt me ook niet echt spannend.
Het humeur wordt er zo ook niet beter op. Zeker niet van de Franse buren, waarvan de heren het grootste woord hebben, een soort Coqhok, zeg maar. Een variant op een "poulailler" (kippenhok), maar dan met mannen. Jeempie, ga ik nog melig worden ook.
Van meneer links weet ik de herkomst nog wel van, maar van meneer rechts ben ik de herkomst compleet kwijt. Het is dan ook wel handig om op te schrijven wie het zijn. De prospectus, die Hoofd-musea altijd ophaalt, is weg gegooid.
Naar deze heb ik ook lang moeten zoek, maar nu weet ik dat het Pablo Picasso is door de ogen en handen van Pablo Gargallo, een beroemd beeldhouwer.
Tja, bloed, zweet en tranen kost dan zo'n simpele blog.
