Vandaag is het boodschappen dag en dat gebeurt bij de Lidl. Relaxed fietsen we, voor de wind, de kleine 6 kilometer langs Camping Los Patos naar El Verger.
Er moet mij iets van het hart. Wat je hier ziet zijn een aantal “vrij” staande campers. Nu wordt het begrip “vrij staan” door deze figuren ruim genomen, want ze staan midden in het dorp. De kegjes onder de wielen, want je wil niet “scheef” staan en hiermee spaar je weer een camping uit. Een week later staan ze er nog. Kijk, dan ga ik toch een paar vragen stellen. Bijvoorbeeld, “waar laten deze pipo’s hun afval, wat overblijft van het voedsel wat ze nuttigen en niet te vergeten, “waar laten ze hun reeds verteerde voedsel?” Ik denk dat er vast wel ergens een putdeksel in de buurt is, die niet te zwaar is om “even” hun poepdoos in te legen. Kijk, je moet dan niet verwonderd kijken als je dan, als camperaar, een slechte naam krijgt. “Pervertido o Cerdo”.
Tegen de wind in gaat het terug en ondanks de elektrieke ondersteuning heb ik het zwaar. Ik geef de “te zachte” banden de schuld, dus pomp ik bij terugkomst het zaakje even op tot 80 Psi, wat neer komt op een 5.5 Bar. Kapot ben ik daarna, dus na het eten ga ik even liggen. Ik lig nog niet of hoofd-opruimen roept: “Wat moet die nu hier.”
Een gigantische camper probeert een “veel” te krappe bocht, pal voor onze camper te maken.
Om een lang verhaal kort te houden, hij rijdt zichzelf “shocking” klem. Achter de camper hangt een aanhangertje, waarop een motor staat, dat hem steeds dwars zit. Hij kan niet meer voor- of achteruit. (Let even op de stoïcijnse Hoofd-schoonmaak die onverstoorbaar haar kleedje blijft vegen).
De enige oplossing. De motor eraf en kar achter de camper vandaan! Maar dat is nog een hele operatie. Na 20 minuten draait hij het krappe parkeerplaatsje tussen de straatjes op.
Als ik zeg krap, dan bedoel ik ook krap, want het kost hem bijna een forse lakschade. Terwijl hij eindelijk zijn plek op kan draaien ontdoet onze “technische” man, van de camping, met behulp van een veger en blik, de plek nog snel even van wat ongeregeldheden.
Deze gehele exercitie ontvouwt zich in krap een half uur en wordt dan ook beloont met een welgemeend applaus. Want zoek maar eens een Fransman die zoveel geduld aan de dag legt, zonder uit z’n vel te springen.
