Vanmiddag gaat het naar El Verger om lekker te eten in het “Garten restaurant”, want ze hebben “Seelachs”. Het plan is om daarna nog een paar inkopen te doen bij de Lidl.
Het is nog rustig bij het restaurant, maar ondanks deze rust rennen een paar”belegen” dametjes het terras op en af. Nou ja, rennen, ik wil ze ook niet direct tekort doen en de half hoge hakjes helpen ook niet mee. Na een tijdje komt één van de diensters bij onze tafel “wat we willen drinken”. Ik bestel een Hefe Weitzen, maar op het moment dat de dame vraagt “groot of klein” gaan bij mezelf de alarmbellen al af. “Gewoon, een halve liter fles”. “Nou, ze hebben het “op tap!” vertelt ze met gepaste trots. Nu komen we hier al een aantal jaar en dit is de eerste keer dat ik dit hoor. Maar ik laat me graag verrassen. Even later komt ze met zo’n pul aanzetten.
Zodra ze de restaurantdeur uitkomt, zeg ik al tegen mijn disgenoot “Dat is geen Weitzen”, wat ik nog maar eens herhaal tegen de brengster van dit gerstenat. Nu wil ze mij ervan overtuigen dat dit Hefe is, maar als ik haar blijf aankijken, zonder iets te zeggen, probeert ze, “wilt U het eens proberen?”. Op mijn “nee” sloft ze weer weg, onderhand mompelend dat ze de chef gaat vragen.
Een kleine minuut later komt ze trots met een flesje en een half gevuld glas aanzetten. Dat het flesje ook vol schuim zit, zeg ik maar niks meer over. De bierpul neemt ze maar weer mee.
Het eten is overheerlijk, zoals je dat van de Duitse keuken mag verwachten. Na het toetje zitten we nog even uit te buiken, terwijl onze “Bedienung” driftig heen en weer rent. Half melig zeg ik, “wedden dat we voor een tweede keer een “Nachtisch” (toetje) krijgen?”
Twee minuten later komt de dame, met 2 toetjes op haar dienblad, aantippelen!
