Gistermiddag krijgt een griep aanvalletje steeds meer grip op mijn gestel. Afgezien van een hevige verkoudheid geven al mijn spieren, in de vorm van spierpijn, aan dat ze nog steeds aanwezig zijn. Rillerig bekijken we een oude aflevering van Endavour Morse en ik mis daardoor de overwinning van Bayern München op Arsenal en de glansrol daarin van Arjen Robben.
Het is alsof de duivel bezit heeft genomen van mijn lichaam als we met de bus Valencia binnenrijden. Ik voel me als een “schutteldouk” terwijl we uitstappen in het centrum. Eerst maar een heerlijke Espresso in ons “eigen” koffietentje. Nou, die bestaat niet meer, het gehele pand zit onder de graffiti. Het is een feest van herkenning als we deze prachtige stad doorwandelen.
Hoewel, haar heb ik nog niet eerder gezien, maar misschien viel ze toen nog niet echt op?
Er moet me even iets van m’n hart. Kijk, nu hebben wij mannen de naam dat we goed zouden zijn in navigatie en vrouwen dus derhalve niet. Echter zijn bij ons kennelijk deze rollen omgedraaid. Zonder blikken of blozen wandelt mijn gids door deze grote stad, alsof ze er geboren is. Kris kras door het centrum, steegje in, steegje uit en we staan daar waar we willen zijn.
Oké, het is een kerk, maar dit kan nooit haar oriëntatie dusdanig beïnvloeden, lijkt mij.
Ook deze prachtige markt wordt zonder probleem, weer, gevonden en ik begin mij een beetje te verbazen.
Want dit is zeker geen eldorado voor vegetariërs.
Als we de Santa Maria binnenwandelen, word ik getroffen door een grote groep schoolkinderen, die ademloos naar de meester aan het luisteren zijn. Wij glippen achter de meester door, maar worden tegengehouden door een chique dame, die ons te verstaan geeft dat we niet door kunnen. Ze ziet op ons gezicht onbegrip en vraagt of we Frans of Duits spreken. “Wij spreken Nederlands”. “Aha” zegt de dame, “konnen Sie auch ein bisschen Deutsch”. Ja, dat lukt ook nog wel, maar ik moet U een compliment maken. U spreekt zeer goed Duits. Ja zegt de dame “Ich bin Deutsch”
