14 februari, Valentijns dag. Op de televisie wordt er veel aandacht aan besteed. Mijn idee was dat je op de 14e anoniem iemand een liefdes verklaring stuurde. De geschiedenis gaat terug tot in de 3e eeuw na Christus.
Tegenwoordig ga je kennelijk, openlijk, met elkaar uit eten en geef je een kaart, of breng je een roos naar je geliefde. Ach ja, dat is voor de commercie ook veel aantrekkelijker, nietwaar?
Maar het is wel mooi weer op deze datum, alsof zelfs de commercie daar iets over te zeggen heeft. Lekker in het zonnetje, boekje lezen over de perikelen van Thomas Dekker en zijn wieler carrière. Lang kan ik niet van de zon genieten, want ook wij moeten “even” op de fiets, volgens mijn personal trainer.
Als we langs de zee fietsen, zie ik een schip in de brand staan. Tenminste, zo lijkt het. Enorme rookwolken komen van het schip af en kennelijk krijgt het assistentie van een tweede schip.
We kunnen niet veel doen, dus fietsen we verder. Totdat we ineens een enorme wolk op ons af zien komen.
Het voelt best wel angstaanjagend aan en we blijven even staan om te kijken hoe dit afloopt.
De wolk rolt over ons heen en het is alsof er een natte handdoek over je heen valt. Het is een enorme mist, die als een deken over het land wordt getrokken. Nu realiseren we ons dat die brand ook een mistflard was, waar het schip rechtstreeks in voer.
Het levert een spookachtig plaatje op als de mist zich razendsnel tussen de bomen nestelt en deze in schimmen verandert.
Zelfs het musje weet even niet wat hem/haar overkomt.
Morgen verlaten we Benicasim en trekken een stukje verder naar het zuiden.
