Vandaag gaat het, per volle touringcar, naar Sagunto met als grootste vulling Engelsen. Dus mocht het Engels, in deze blog de overhand krijgen, dan weten jullie de reden. Dit is echt wel een “overk.ll” euh, overdosis aan Engelsen. Want ja, het blijven toch “silly old people that voted for the Brexit”, nietwaar? Oh ja, we komen met 95 foto’s terug, maar laat ik met de lelijkste beginnen.
m’n eerste, “openbare” Selfie en hopelijk de laatste.
Eerst maar even mijn jongste zoon plagen, met een stukje geschiedenis van Sagunto.
Een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van Sagunto was de ‘belegering van Saguntum’ in 219 v.Chr. Tijdens deze belegering bestormde Hannibal de stad om deze te veroveren op de Romeinen. Het gevecht eindigde na maanden in een bloedbad, dat de inwoners van de stad geen schijn van kans gaf. Dit vormde de oorzaak van de Tweede Punische Oorlog, een van de belangrijkste oorlogen in de Spaanse oudheid. Uiteindelijk veroverden de Romeinen de stad 4 jaar later weer terug en benoemden het als Romeinse voorkeursstad.
Als we het stadje inrijden, slaat ons de schrik om het kwetsbare hart, want hemeltje lief, wat is het hoog en dit is ook nog eens na een hele klim in het stadje.
De, zichzelf heel grappig vindende, begeleidingsjuffrouw haalt voor ons bij de plaatselijk Tourist Information een plattegrond van het stadje en de hele meute blijft schaapachtig, pal voor de deur, staan wachten.
Op ieder hoekje, of nieuwe bocht krijg je van dit soort in- of doorkijkjes en dan zie je op zo’n foto nog niet eens hoe stijl het allemaal is. Ik stel voor om, in het vervolg, de kastelen maar gewoon midden in het dorp te zetten, want met het zweet onder onze oksels klotsend komen we boven op de berg aan (arme knieën).
Maar wat een schitterende ruïne is dit. Knijp je ogen ietsje dicht en je denkt dat dit een gezicht moet voorstellen, met nog net 2 tanden in de mond. Ja, de fantasie gaat soms met mij aan de loop.
Dit is het overzicht van het Romeinse forum, het vroegere sociale en religieuze centrum van de stad, zeg maar het Twitter en Facebook van die tijd.
Had ik het zojuist over door- en inkijkjes. Trouwens, als we vanuit het stadje de klim hebben genomen en we puffend en zwetend boven komen, stuiten we op een soort van toegangspoort. In een wit gebouwtje wordt een Spaanse heer wakker en opent zijn schuifluikje. “Dat gaat geld kosten” denk ik bij m’n eigen, als hij ons twee toegangskaarten onder de neus drukt. Ik scan de plakkaten op het raam en zie geen enkele prijs staan. “Er staat nergens een prijs” zeg ik angstig tot Ali. “It's free Sir” zegt de Spanjaard achter het loket in het mooiste Spaans-Engels wat ik ooit heb gehoord. “Well, this is fantastic” roep ik half naar hem en half naar Ali. Meneer opent een lade en tovert daar nog een extra informatie blad tevoorschijn. Een stel Engelsen, dat even later achter ons aankomt, krijgen dit niet. Vriendelijkheid en enthousiasme is de sleutel voor vele gesloten deuren.
Het “Romano Teatro” werd gebouwd in de tijd van keizer Augustus, let wel dat is in het midden van de 1e eeuw, en kan ruim 4000 toeschouwers herbergen. Natuurlijk is niet alles meer origineel.
Terug in het stadje heeft Ali haar zinnen op een pizza gezet. Helaas zijn alle Italianen met de siësta bezig dus belanden we in een soort “legerkantine”, die alleen pasta in de aanbieding heeft. Dus wordt het een koffie. Maar als Ali na een half uur toch besluit om voor de pasta te gaan…….. is de keuken gesloten.
Ik loop voor de rest van deze mooie dag met een knorrende maag……
