Tjonge, tjonge, het woord wisselvallig geldt voor het Nederlandse weer, maar hier in Spanje krijgen we er ook wat van mee. Als we wakker worden is het een beetje betrokken, maar op het moment dat we terug zijn van onze zwem exercitie begint het onbedaarlijk te regenen. “It started pouring, to put it mildly”. Met andere woorden, het begint te stortregenen en het houdt niet weer op. Dat wordt dus thuis zitten en Netflix kijken. Nu hebben we een prachtige serie ontdekt namelijk “Frontier”. Het speelt In het Noord-Amerika van de achttiende eeuw. Hier vechten meedogenloze pelsjagers en ondernemers om de heerschappij over de bonthandel. Jammer genoeg is het nog maar één seizoen, maar we komen er de dag mee door.
Toen we eergisteren even naar de “Carrefour” waren, komen we langs een vliegveldje. Nu leek het mij mooi om een foto te maken van een opstijgende “Aeroplane”, temeer daar er grote mistflarden voor de bergkam hingen. Maar het taxiën duurt zo lang, dat als het vliegtuigje daadwerkelijk opstijgt, de bergen al niet meer te zien zijn. Ali haar geduld is allang aan “het eindje” en ze eet ondertussen een half rolletje koekjes op.
Nu moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ze, eerder op de dag, al een tijdje had staan wachten op een “ding”, omdat we nieuwsgierig waren naar waarvoor die draden op palen dienden. We komen hier nu al een aantal keren en nog nooit gezien wat voor soort voertuig hier gebruik van maakt. Wel, heel simpel en “trolleybus”….
Vanavond pikken we een restaurantje….
