Ik kom nog even terug op de dag van gisteren. Niet dat ik nu de rest van de 95 foto’s ga publiceren, maar meer omdat er nog een paar verhaaltjes te vertellen zijn.
Vertelde ik dat het een enorme klus was, om naar boven te komen en ik nu met een spierpijn van jewelste zit, deze oude man ook nog eens zijn vrouw naar boven moet duwen. Iedere boodschap die ze doen en moeders meegaat, staat hij voor deze uitdaging.
Als ik het over een uitdaging heb, staat hier nog iemand voor zijn etablissement. Wij zitten op een terras waarvan de bediening zich het vuur uit de sloffen rent om alle bezette tafels te bedienen. Borden met het allerlekkerste eten worden opgediend en de klandizie blijft maar komen. Zolang we hier zitten komt er geen enkele klant aan de overkant. O, jawel, er blijven steeds mensen voor zijn toko staan en bekijken zijn aanbod, maar wandelen steevast naar de overkant. Even denk ik dit het stel wel klant gaat worden, maar die verdwijnen in een steegje naast het restaurant, de eigenaar vertwijfelt en werkloos achterlatend.
Werkloos toekijken doen ook deze zes heren en wel naar de twee stratemakers die het kennelijk moeten verdienen voor de hele possy.
Wat te denken van dit verschijnsel, waar het wiel nog voor moet worden uitgevonden. Met een bezem en een uit de kluiten gewassen veger en blik, struint ze de straten af naar ongerechtigheden. Ze sleept de ton met afval rustig achter zich aan, misschien wel op weg naar een kopje koffie.
Wie verwacht trouwens een zaak, midden in Spanje, die Koffie Mulder heet, wij niet.
