Terwijl België aan het worstelen is met Ierland op het EK voetbal in Frankrijk installeren wij ons op Whitemead Camping Park. Als we de receptie binnenkomen begint meneer al te kreunen en te zuchten en dan weet hij nog niet dat we met wel 2 Motorhomes zijn. De ene bril af en een andere op en dan weer omwisselen, het is hem allemaal teveel. Gelukkig komt mevrouw binnen en die brengt rust in de keet. Even later moeten we onze campers ook nog verplaatsen, want we staan te dicht op elkaar. Er moet minstens 3 meter tussen vindt hij. Weet hij veel dat we de afgelopen uren, op centimeters nauwkeurig, aan het rijden zijn geweest. Eén klein krasje op de camper, maar een enorme deuk, maar dat laatste in mijn zelfvertrouwen.
Gistermiddag maakt Ali nog een wandeling via het “coast path” naar het dorp en komt terug met deze prachtige foto van de rotsformaties aan zee.
In het dorp ontdekt ze een “contradixie in terminis”, want wat te denken van de tekst op deze telephone box? Het betekende haar eigen einde en ze is nu omgetoverd tot een bibliotheek, maar ook dat is een aflopende zaak.
Dan nog een laatste blik op het totale Caravan Park in Otterton, met in het midden bovenaan staan wij.
Vandaag ligt een rit van rond de 100 km voor onze wielen en een tijdsduur van 1 uur 45 minuten, zegt de navigatie.
Maar diezelfde navigatie leidt ons nu via wel heel smalle weggetjes. Een optimistische Engelsman vertelt ons dat 6 feet 2 meter is, maar later blijkt dat maar 1.80 meter te zijn. “Maar er zijn genoeg uitwijkmogelijkheden” meldt hij ons.
Nou, dat valt zo nu en dan ernstig tegen. Deze 2 centimeter is alles wat ik heb en ik sta dan al strak in de heg.
Denk niet dat mevrouw niet haar best doet, want ook zij drukt auto tot die in de begroeiing.
Na de inkopen bij de Tesco, weten we niet hoe snel we weer op de A35 moeten komen, want bij het aanrijden van de Tesco roept Ali “dat is alleen een pompstation”. Ik let even niet op bij de rotonde en zie een van rechts komende auto over het hoofd. Fout 2 van vandaag, want in Sidmouth moeten we keren en stop ik op een smal straatje, om Mink op te vangen die verderop moet keren. Als ik weer weg wil rijden, kijk ik niet in mijn spiegel en dat komt mij op een hevig claxonnerend Engels standje te staan, omdat hij net bezig is mij voorbij te rijden. Twee fouten die mijn zelfvertrouwen danig ondermijnen.
Op de A35 kunnen we weer genieten van de prachtige vergezichten en veranderen de schapen in enorme aantallen koeien. In de enorme kuddes moeten wel honderden koeien rond grazen.
Maar we staan en gaan zo het dorp eens verkennen.
