In het graafschap Devon, aan de rand van Cornwall, ligt het dorpje Bickleigh waar we weer enthousiast en gastvrij worden ontvangen door de waardin van de Trout Inn.
Maar alvorens we daar aankomen genieten we eerst nog een uurtje van de het typische Engelse weer en uitzichten.
Laaghangende bewolking noemen ze dat, maar enerverend is het wel. De weg is weer smal en de heggen hoog en als je, links achter het stuur zittend, zo vlak langs die hoge heggen rijdt, krijg ik soms het gevoel te gaan hallucineren. Zeker de scherpe bochten naar links, waar je helemaal geen uitzicht hebt, bezorgen mij nog steeds een eng gevoel.
Och, vergeet ik helemaal te memoreren, dat ik vandaag ben overgestapt van Vodafone naar Hollandsnieuwe en wel volkomen “flawless”, zelfs het Internet werkt alweer.
Vlak voordat we, ik heb het over 50 meter want we zien het bord, het parkeer-terrein bij de Inn oprijden, stokt het verkeer.
Na lang wachten zien we hier de oorzaak van het oponthoud. Een enorme vrachtwagen met een grote container schuift voetje voor voetje langs de ontstane file. De wielrenner links voor ons begint het al aardig koud te krijgen.
Even bekruipt mij het idee dat de dames, in het dorp, een feestje aan het bouwen zijn, want de terugkomst laat lang op zich wachten. Temeer dat het Spaanse voetbal in Frankrijk ook al niet hartverwarmend is, lijkt dit een eeuwigheid te duren. Maar de oogst is aanzienlijk. Niet alleen hebben ze allerlei cadeaus gescoord, ook de brochures en foto’s zijn mooi en aantrekkelijk.
Steiler dan steil gaat het omhoog, als we het dorpje inwandelen, waar we al snel op een karakteristiek Engels kerkje stuiten. Nu is stuiten een eufemisme, want zelfs het kerkpad is “rete” steil omhoog. Mocht je de zegen van de priester, om wat voor reden, niet hebben ontvangen, het gevoel al zo dicht bij de schepper te zijn vergoedt het een beetje. Respect krijg ik voor de dames die hun kind van school halen. Het is keren en wenden in de smalle en steile weggetjes en is het zaak je handrem goed strak aan te trekken.
Sommige mensen doen werkelijk alles om hun eigendommen te beschermen, zoals hier, door het ondoordringbaar te maken.
Maar mooie doorkijkjes blijven iedere keer weer een verrassing.
Zo dadelijk de “Trout Inn” maar eens verkennen en dan maar hopen, dat de zalm niet nog eerst gevangen moet worden.
