“ Where to begin”
Allereerst halen we de fiets van Jikke weer van Country Cycle in Hands Cross op. Het vanuit Franeker regelen van de garantie is, op korte termijn, even geen optie. Na weer een heerlijke kop cappuccino, wordt een nieuwe standplaats gezocht. Eerst wordt “Marloes” als optie genoemd, maar dat is eerst Noord, om dan weer zuidelijk te gaan. Dus vindt Mink dat een “ommelandse reis”, waarbij hij onmiddellijk een Britt Stop voorstelt. Britt Stop is een organisatie die “vrije” overnachting plaatsen aanbiedt bij “Farms”, Wijnboeren of “Pubs”. Het zal onze eerste Britt Stop worden, dus word gekozen voor de “Blue Anchor Inn” in Aberthaw. Zoek het maar niet op, want het is een gehucht. De Blue Anchor Inn, staat ook vermeld in de Michelin-gids voor “Foodtrips”.
Maar alvorens we ons te buiten gaan aan een frisse “Pint” laten we ons voorlichten door een “wandelaar” van 82 jaar, die zojuist terug komt van een ferme wandeling.
Oké, het pad is niet breed, maar de beloning van een steile klim en een ferme “downhill” is geweldig.
Ali waagt zich, alleen, via een dicht struikgewas in een soort van kasteel en maakt de volgende plaatjes.
Stel je even voor dat je daar moederziel alleen in den vreemde staat.
De wandeling langs de “Seaside” maakt onverwachte zaken los, want Jikke vraagt zich af of ze hier kan gaan zwemmen en dat terwijl we nog geen biertje hebben aangeraakt.
Kennelijk raken meerdere mensen geïnspireerd door de zeelucht, gezien deze “vrije oefening”.
Zeg nou zelf, deze “ruige” omgeving maakt het mooiste in een mens los.
Deze pub bestaat sinds 1380 en ik bedenk mij, hoeveel “pints” hier genuttigd zijn. Wij kunnen deze historische geschiedenis niet onderbreken en zijn verplicht deze voort te zetten.
Niet allen het bier is voortreffelijk en heeft een magische uitwerking op sommigen van ons. Het duiden als spreken in “ tongen” gaat mij te ver, maar voor iemand die geen Engels zegt te spreken en toch “onze” Elfstedentocht weet uit te leggen aan een “Welshman”, vind ik bijna een even groot wonder. Ook het eten is werkelijk “goden gelijk”.
Deze “Britt Stop” ervaring mag, wat mij betreft, een frequenter vervolg krijgen.
