Vandaag is het 23 juni de dag van het referendum, over het blijven of uit de EU te stappen, van Engeland. ''Niemand weet wat er gaat gebeuren'', zegt Cameron, de huidige “Prime Minister”. Hij heeft er geen spijt van dat hij het referendum heeft uitgeroepen: “de Britten moeten met hun stem maar beslissen of ze in de Europese Unie blijven of uittreden”.
Ik las een commentaar, van een Brexit aanhanger, over dit onderwerp dat mij wel aansprak. “De vraag om wel of niet uit de EU te stappen” is bijna hetzelfde als de vraag, “is er leven na de dood”, want niemand is daar ooit van “teruggekomen”, dus zal het wel oké zijn.
Kortom, de Britten nemen vandaag een besluit waar niemand de exacte gevolgen van kan inschatten.
De meest gekke uitingen zijn we de afgelopen maanden in Engeland tegen gekomen en daarmee is het voor mij tot een soort “Farce” geworden, maar tegelijkertijd weet dat er veel en veel meer aan vast zit.
Als ik objectief kijk zie ik de meeste uitingen van “Leave”, maar is het niet vaak zo dat “tegen” gemakkelijker is dan een gefundeerde mening?
Onderbuik gevoelens bepalen vaak de keuze van mensen, want zeg nu zelf, zou de “UK” ten onder gaan als ze in de EU zouden blijven? Ikzelf denk van niet. In de gesprekken die ik met Engelsen heb gehad, over dit onderwerp, ontdekte ik steeds weer de onzekerheid van hun keuze.
Ik gok op een “Bremain”.
